သက်ထားအလိုကျ
စေ့စပ်သားပဲ…။
``နင်..က ဘယ်လိုလုပ် ဒီမော်တော်နဲ့ ပါလာတာလဲ..``
``ကျုပ်ဥိးလေး ဆုံးလို့ ၊ ကျုပ်တို့က ဝါးတောမှာ နေတာ..၊ တစ်နှစ်လဲ ပြန်မယ် ပြန်မယ်နဲ့ မပြန်ဖြစ်ဘူး..၊ ခုကျတော့ အသုဘ တောင် မမှီတော့ဘူး…ကျုပ်တော့ ခွေးဖြစ်တာ ပဲ..``
``ငါ..ငါတို့ကို ကယ်မဲ့သူတွေ လာပါ့မလား..ဟင်``
``ဒါတော့ ကျိန်းသေ မပြောနိုင်ဘူး.၊ ရောက်ရင်လဲ ဒီတစ်ပတ်အတွင်းလောက် ရောက်မယ်..၊ မရောက်ရင်တော့ လုံးဝ ရောက်မှာ မဟုတ်တော့ဘူး…။``
``အို…ဟင့်..ဟင့်…``
``ဘာဖြစ်လို့ ငိုပြန်တာလဲ၊ ခင်ဗျားတို့ မိန်းမတွေဟာ တဆိတ်ရှိ ဒါပဲ…``
``ဟင့်…အင့်….ငိုမှာပဲ…ငါက ကိုထွဋ်နဲ့ မင်္ဂလာဆောင်ဖို့ ဆွေမျိုးတွေကို လာဖိတ်တာ..။ အခုတော့ တစ်သက်လုံးပဲ ဒီမှာ သေသွားရတော့မဲ့ ပုံ ..ဟီး..ဟီး…``
``အာ…ပြသနာပဲ…``
ကဲ..ကြည့်ပါဦး.အသက်သုံးဆယ် အရွယ် တောင့်တောင့် ဖြောင့်ဖြောင့် မိန်းမလှကြီး……ကလေးငယ် ကလေးတစ်ယောက်လို နှပ်တရှုံ့ရှုံ့နဲ့ အားငယ်ကာ ဝမ်းပန်းတနည်း ငိုချလိုက်တော့ ကုလား ရယ်ချင်သွားတယ်..။
``ကဲပါ…ငိုမနေပါနဲ့ ..လှတာလဲ မဟုတ်ပဲနဲ့..``
``အိုး…ငိုတာပဲ လှအောင် ငိုရဦးမလား ရှူနာရှိုက်ကုန်း ကုလားရဲ့..`
``ဒါဖြင့်လဲ…ဟိုဘက်သွားငို ဒီမှာ စိတ်ရှုပ်ရတဲ့ အထဲ..``
``သွားမယ်…သွားမယ် နင်သာ အဲဒီမှာ ပင်လယ်ထဲ နစ်သေသွားပါစေဟယ်…``
``ကျုပ်သေရင် ခင်ဗျားကို အရင်ဆုံး လာခြောက်မှာ..``
အဲ…လှမ်းနေတဲ့ ခြေလှမ်းတွေ တုံ့ခနဲ ဖြစ်သွားတယ်..။ပြီးတော့မှ ဘောက်ဆတ် ဘောက်ဆတ်နဲ့ ဆက်ထွက်သွားတယ်….။ တကယ်ပဲ..ကိုထွဋ် …ရှင်မကောင်းဘူး။ ဥိးထွဋ်ကျော်…ဒီမီးက ရှင်မွှေးလို့ဖြစ်ရတာ။ ရှင် အခွင့်ရေး ယူလို့ ဒီဘဝ ရောက်ရတာ..။ ဦးထွဋ်ကျော် အကြောင်းကို တွေးမိတော့ ဟိုနေရာကပဲ ယားသလိုလို၊ ဒီနေရာကပဲ ယားသလိုလို ဖြစ်လာရတယ်..။ သူ့ကြောင့်ပဲ အမှန်တော့ လက်ထပ်မဲ့ အစီအစဉ်က ဝေးသေးတယ်..။ နောက် နှစ်နှစ်လောက်မှ လို့ ပြောထားတာ..။ဒါကို ညာတာပါတေးနဲ့ အရက်ကို အအေးထဲ ရောတိုက်ပြီး မတရား ကျင့်တာ..။ အဲဒီနောက်ပိုင်း ဒေါ်သက်ထားဝင်း လုံးဝ အတွေ့မခံ…။ အိမ်ကို ဖုံးတွေ တဂွမ်ဂွမ် ဆက်၊ သင်တန်းကိုလဲ မျက်စိနောက်အောင် လာ၊ စာနဲ့ တောင်းပန်၊ ဟိုလူနဲ့ ပြောခိုင်း ဒီလူနဲ့ ပြောခိုင်း…။ တွေ့တော့လဲ သူ အရမ်းမှားသွားပါတယ်..ချက်ချင်း လက်ထပ်ပါမဲ့ အကြောင်း တွေ နားငြီးလောက်အောင် ပြောလာတော့ ဒေါ်သက်ထားဝင်း စိတ်မနာဖြစ်တော့…။
တစ်ရှက်ကနေ နှစ်ရှက်လဲ အဖြစ်မခံနိုင်တာနဲ့ နေ့ကောင်းရက်သာ ရွေးပြီး ဆွေမျိုးတွေကို အကြောင်းကြားဖို့နဲ့ စီစဉ်စရာ ရှိတာတွေ စီစဉ်ဖို့ ထွက်လာရင်း ခုလို ဖြစ်ရတာ…။ တကယ်ဆို ဦးထွဋ်ကျော် ပယောဂ မကင်း…။
ပြီးတော့ ဟိုဟာ….သူ ဟိုဟာလုပ်တဲ့ နေ့ကလဲ အတော်ခံလိုက်ရတယ်..။ ပေါင်ကြီး တန်းပြီး လမ်းတောင် ကောင်းကောင်း လျှောက်လို့ မရချင်…။ နောက်ပြီးတော့ ဟိုဟာ အရည်ကလဲ မထွက်…။ မထွက်တော့ အိမ်မှာ ကိုယ့်ဖာသာ ပွတ်သပ်မှပဲ ပြိးတော့တယ်…။ ဘာများကောင်းတာရှိလို့လဲ…။ အိမ်ထောင်သည် သူငယ်ချင်း ဖြစ်တဲ့ သွယ်မာတင် ..၊ ဒီကောင်မ ပြောဖူးတာတော့ သိပ်ကောင်းတယ် ဆိုပဲ…။တိမ်တွေထဲမှာ လှိုင်းစီနေရသလိုပဲ..တဲ့။ ခုတော့ နာတာပဲ ရှိတယ်..။ ဘာကောင်းလဲ…။ သွယ်မာတင် ငလိမ်မ…။ ဒီငတိမက မိုးကုတ်က တရုတ်မ..။ လီး သိပ်ကြိုက်တယ်..။ လက်လီတောင် ဝယ်စားဖူးတယ်..တဲ့။ သူ့အပြော အရဆိုရင် သူ့အိမ်က ဒရိုင်ဘာနဲ့ တောင် မလွတ်ဘူးတဲ့…။ အခုဟာက သူအညွှန်းကောင်းလို့စိတ်ပါမိတာလဲ ပါတယ်..။ သွယ်မာတင်က ယောက်ျားရှိလို့ပဲ လီး အရသာကို ကောင်းကောင်သိနေတာလား..။ ဝယ်စားဖို့တော့ စိတ်မကူးဝံ့.။ ကိုယ့်ဖာသာ အာသာဖြေမိတာတောင် ရှက်မိတဲ့ ဟာကို…း။ ဒါပေမဲ့ အခုတော့ ပါကင်လေး ပွင့်သွားပြီ…။ တစ်လကျော်ခဲ့ပြီး ကိုထွဋ်ကျော်ကိုလဲ အနားကပ် မခံတော့တာက လွဲလို့ ပုံမှန် ဆက်ဆံပါတယ်…။ ဟိုး အရင် ကလဲ ခဏခဏ တောင်းဖူးလို့ ပါးကိုင်ခွင့် တို့၊ လက်နမ်းခွင့်တို့ ပေးဖူးပါတယ်..။ နို့ကိုတော့ အကိုင်မခံ..။ မလှတော့မှာ..၊ ရင်သားတွေ တွဲကျပြိး ပုံပျက်သွားမှာကို သိပ်ကြောက်တယ်..။ ပြီးတော့ ရီးစားမှ မဟုတ်တာပဲ..။ အခုတော့ သူဆတ်ဆော့တာ ကြည့်ဦး…။
ကျွန်းတစ်ကျွန်းထဲမှာ ကုလားတစ်ကောင်နဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ..။ တော်ကြာ ဟိုက မဟားဒယား ထလုပ်ရင် ဘယ့်နှယ့် လုပ်မလဲ..။ ဟိုက နဂိုကတည်းကမှ စိတ်ထက်သန်နေတာ…… မဖြစ်ဘူး….မဖြစ်ဘူး….တစ်ခုခုတော့ လုပ်မှ ဖြစ်မယ်….။
မှေးခနဲ အိပ်ပျော်သွားလိုက်တာ နိုးလာတော့ ညနေ စောင်းနေပြီ…။ ကုလား ကတော့ ချွေးသံ တရွှဲရွှဲ နံရိုး အပြိုင်းပြိုင်း နဲ့ ညနေစာ အတွက် ကျောက်ဆောင်ကြားက ငါးတွေကို ဝါးချွန်နဲ့ ထိုးနေလေရဲ့…..။
``ဘယ်နှစ်ကောင် ရပြီလဲ….``
``ခင်ဗျားနဲ့ ဘာဆိုင်လဲ…၊ ငြိမ်ငြိမ်ထိုင်နေ…အသံစုတ်ကြီးနဲ့ ငါးတွေ ထွက်ပြေးကုန်မယ်….``
``သေချင်းဆိုး…..``
မနေနိုင်မထိုင်နိုင် စပ်စုမိတဲ့ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ဆောင့်ကြိး အောင့်ကြီးနဲ့ ဖင်ထိုင်ချလိုက်သည်..။
ဒီကုလားနဲ့ တော့ စောက်ကြောကို မတည့်.။ နေပစေ..ငါကမိန်းမသားပဲ ငါးရလာမှ အဆင်သင့် ဇိမ်နဲ့ ကောက်စားလိုက်ရုံပေါ့။ အင်း…လေ….သူလဲ တစ်ယောက်ထဲ လုပ်နေရတာ ပင်ပန်းမှာပဲ…..။
ဟော မထိဘူး…ဟောဒီတစ်ချက်တော့ ထိပြီ…ဆရာမ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ကုလားလုပ်ပုံကိုင်ပုံ ကိုကြည့်ရင်း စိတ်ထဲကနေ ချီးကျူးမိတယ်..။ အင်း….သူရှိလို့သာပဲ ငါတစ်ယောက်ထဲသာဆို ဂဏန်းလုံးတွေပဲ အစိမ်းစားနေရမလား။ ငါးတွေပဲ အရှင်လတ်လတ် မြိုချနေရမလား မသိဘူး…။
ကုလား ငါး ခြောက်ကောင်လောက် အရမှာ လက်စသတ်လိုက်တယ်..။
``အဲဒါ…ဘာထိုင်လုပ်နေတာလဲ….ထင်းသွားကောက်လေ…``
``ဘာပြောတယ်….``
``ထင်း…ထင်း…သွားကောက်၊ နေ့လည်က နေပူနေတော့ ထင်းခြောက်တွှေ ရမှာပဲ များများသာကောက်ခဲ့..``
ဟုတ်တာပေါ့..။ ငါလဲ နိုင်သလောက် လုပ်ကူသင့်တာပေါ့..။ မြိုမှာ ကျောင်းသား ကျောင်းသူတွေကို စာသင်စာပြပြီး ကားလေးစီးလိုက်၊ ကြော့ကြော့လေး လာလိုက်၊ ရွရွလေး နေလိုက်နဲ့ ကုသိုလ် ကောင်းခဲ့တဲ့ ဆရာမကြီး…ပညာတတ်မကြီး ဒေါ်သက်ထားဝင်း ဒီရောက်မှပဲ ထင်းကောက်သမ လုံးလုံး ဖြစ်ရချေပြီ…။
``ရော့……``
``ဒါပေါ့ဗျ…မောင်တစ်ထမ်း မယ်တစ်ရွက် ဆိုလား……``
``ဘာ….ဘာပြောတယ်…ကုလား…နင်…နင်နော်…..``
``သြော်..ဟဲဟဲ..နဲသေးတယ်..ထပ်ကောက်ဦးလို့ ပြောတာ….``
စကားအသွားအလာတွေက မူမမှန်ချင်…။ စိတ်မချစွာ နောက်လှည့်ကြည့်တော့ သူမဖင်ကြီးတွေကို ကြည့်ပြီး တံတွေး နင်နေတဲ့ ကုလားကို မိပါလေရော…။ ဘောင်းဘီကလဲ ရေခြောက်နေပြီ ဆိုတော့ တင်းပြီး ကားနေတဲ့ ဖင်သား အတုံးကြီးတွေက ကောက်ညှင်းထုပ်ကြီးတွေလို လုံးခနဲ ခဲခနဲ…။
နောက်တစ်ခေါက် ထင်းကောက်က ပြန်လာတော့ ကုလားက မီးမွှေးနေပြီ…။ ဒေါ်သက်ထားဝင် အရိပ်အခြေ ကြည့်နေတယ်…။ ပြီး ဓါးကို ဆတ်ခနဲ ကောက်ကိုင်ကာ
``ဒီမှာ တွေ့လား…ဒါဘာလဲ….``
ကုလား တစ်ချက်မော့ကြည့်ပြီး တံစို့မှာ ငါးကို သီတယ်…။
``နင်….ခွေးစကားတွေ ထပ်ထပ်ပြောမနေနဲ့…။ ရီးတီးရားတား လုပ်လို့ကတော့ အသက်ချင်း လဲ ပစ်လိုက်မယ်….သိလား..``
``ဟား ဟား..ခင်ဗျားကို လုပ်ချင်မှဖြင့် တွေ့ကထဲက လုပ်တယ်…``
``ဘာ…ဘာ….``
``ဟုတ်တယ်…ခင်ဗျားဖင်ကြီးတွေကို ကျုပ် လိုးချင်နေတာ ကြာပြီ ။ ဒါပေမဲ့ လောလောဆယ်မှာတော့ အသက်ရှင်နေထိုင်ဖို့က ပိုအရေးကြီးတယ်..။ခင်ဗျား နားလည်ရဲ့လား…။ ဒါ မြို့ မဟုတ်ဘူး…ခင်ဗျား အခု ကျုပ်ကို သတ်ပါပြီတဲ့…ခင်ဗျားကို ဘယ်သူက အစာရှာကျွေးမလဲ..``
``ငါ့ဖာသာ ရှာစားမှာပေါ့…``
``တော်စမ်းပါ…..ကဲပါလေ..ထားပါတော့ ရှာစားလို့ ရပါပြီတဲ့ ခင်ဗျား တစ်ယောက်ထဲ ဘယ်လိုနေမလဲ….ကျုပ်ကလဲ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် သေတာဆိုတော့ အစိမ်းသေပေါ့…ဒီလိုဆိုရင် ကျွတ်မှာ မဟုတ်ဘူး…``
``တော်..တော်..ဆက်မပြောနဲ့…``
``ကျုပ်က ဥပမာ ပြောတာပါ.. ခင်ဗျား ကျုပ်ကို မယုံရင် ဓါးယူထား..။ ကျုပ်လိုရင် ပြန်တောင်းမယ်..ကဲ..ကဲ..မှုတ်တော့…မှုတ်တော့…``
``ဘာ…နင်…နင်…..``
``ဆရာမားကလဲ တလွဲတွေ လျှောက်တွေးပြန်ပြီ …မီးတောက်အောင် မှုတ်ခိုင်းတာ….``
တကယ်ပါပဲ…စောက်ကုလားနဲ့ကတော့…ဘယ်လိုလုပ်ရှေ့ခရီး ဆက်သွားမလဲ..။ဘယ်လိုမှ ကီးကိုက်လိမ့်မယ်..မထင်..။ စားသောက်ပြီးတော့ ကိုယ့်အတွေးနဲ့့ကိုယ် စကားမပြောဖြစ်ကြ..။ မိုးကချုပ်လာပြီ…။
အဲဒီနောက်တော့……………..။ ။
`` ဆရာမား…အပေါ့ သွားဦးမလား…``
``ဒါ…နင့်အပူလား….``
ဒေါ်သက်ထားဝင်း ရှက်သွေးများ နီရဲပြီး အသံကျယ်ကြီးနဲ့ အော်ပြောတယ်…။
``မဟုတ်ဘူး…ကျုပ်ထင်းသွားကောက်မလို့…တော်ကြာ မီးဖိုပြီး အိပ်ရမှာ….``
သူ့ဆင်ခြေနဲ့ သူကျတော့လဲ ရေပက်မဝင်အောင် မှန်နေပြန်ရော…။ မီးပုံကို အလယ်မှာထားလို့ ဟိုဘက်ဒီဘက် အိပ်ကြရတယ်…။
ဒေါ်သက်ထားဝင်း တော်တော်နဲက အိပ်မပျော်။ ကုလားကတော့ တစ်ခါထဲ ခေါင်းစိုက်တာနဲ့ အိပ်ပျော်သွားတယ် ထင်ပါရဲ့..။ တစ်နေကုန် အလုပ် ပင်ပန်းလို့ နဲ့တူတယ်..ဟောက်တောင် ဟောက်နေပြီ ..။ သူမကသာ မျက်စိတွေ ကြောင်ပြီး အိပ်မရ..။ ဟိုဘက်စောင်းလိုက် ဒီဘက်လှည့်လိုက်၊ မီးပုံဘက် ပြန်လှည့်လိုက်နဲ့….။
``အို………..``
မရည်ရွယ်ပဲ မျက်စိက ရောက်သွားပါတယ်..။ ဘောင်းဘီအစုတ် ဝတ်ထားတာတောင် ကြည့်ပါဦး.. ။ သူ့ဟာကြီးကလဲ ဖုထစ်နေလိုက်တာ….ဟုတ်ပါတယ်…ကုလားပေါင်ကြားမှာ ဖုဖုဖောင်းဖောင်ကြီး…။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ရင်ဖို စိတ်လှုပ်ရှားသွားမိသည်..။ မကြည့်ရဲပဲ မျက်နှာလွှဲလိုက်တယ်..။ မမြင်ရတော့ဘူးပေါ့..။ အဲ…လူ့စိတ်ဆိုတာ က အခက်သားလား…. မလုပ်ပါနဲ့ ဆိုတဲ့ အရာကို လုပ်ချင်တယ်..။ အခုလဲ မကြည့်ပါနဲ့လို့ အရှက်တရားက တားထားတဲ့ အရာကိုမှ ကြည့်ချင်တယ်..။
အသက်ရှူလိုက်တိုင်း ဖောင်းတက်လာလိုက် ၊ပြန်နိမ့်ကျသွားလိုက် နဲ့ အဲဒီအရာကြီး…ဘာကြီးလဲဆိုတာ ရှက်ရွံ့စွာ နားလည်တယ်..။ ကြည့်ပါဦး…ချက်ကအမွှေးတွေကလဲ ဝမ်းဗိုက်အထိတောင် တွယ်ဆက် ပေါက်ပွားနေလိုက်တာ..ရိုးမတောတန်းကြီးလို နိမ့်ပြီး ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ အောက်ထဲ ဆင်းသွားတယ်…။ ရင်ဘတ်ကနေ အောက်အထိ အမွှေးကြမ်းကြမ်းတွေ မဲမဲသဲသဲ ရောနေတယ် ထင်ပါရဲ့..။အသဲယားလာမိတယ်…။ ဘာလို့ အသဲယားမိမှန်းတော့ နားမလည်…။
မဆီမဆိုင် သွယ်မာတင်ကို သတိရမိတယ်..။ အိမ်မှာ အဒေါ်တစ်ယောက်ထဲ ငါ့ကို စိတ်အရမ်းပူနေမလား သတိမရပဲ …ဒီဏှာဗူးမကိုမှ တွေးမိတယ်..။ ကောင်မသာ ငါ့နေရာမှာဆိုရင် ပွဲပဲ..။ ဟုတ်တယ်…ဒီကောင်မက သူ့ဒရိုင်ဘာ အိပ်ပျော်နေတုံး အပေါ်ကနေ သွားပြီး ဟိုပွတ်ဒီပွတ် ဟိုကိုင် ဒီကိုင် လုပ်တော့ ဟိုကလန့်နိုးလာပြီး အလုပ်ရှင်ရော ဘာသော နားမလည်နေတော့ပဲ ကောက်တီးလိုက်တာဆိုပဲ….။
အို……..ငါ ဘာတွေ တွေးနေမိပါလိမ့်…။ နောက်ဆုံးတော့ ဆရာမ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ခမျာ ပေါင်ကြားထဲ လက်ထည့်ပြီး အတင်းဇွတ်ကြိတ်မှိတ် အိပ်ပျော်အောင် ကြိုးစားရပါတော့တယ်…။
မိုးစင်စင်လင်းပြီးမှ နိုးလာတယ်..။ ဘေးလှည့်ကြည့်တော့ ကုလား ကို မတွေ့..။ မီးဖိုကလေးက မီးကြွင်းမီးကျန် အနံ့တွေတောင် ငြိမ်းသေသွားပြီ…။
``အင်း…ဟိုကောင် ငါးရှာနေရောပေါ့..ငါ နဲနဲပါးပါး သွားကူဦးမှပဲ..``
ပင်လယ်ရေနဲ့ ကမန်းကတန်း မျက်နှာသစ်ပြီး…ကျောက်ဆောင်ဘက် ထွက်လာခဲ့တယ်..။
``အဲ….အဲတော့……………``
မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကြောင့် ချက်ချင်းပဲ ချုံပုတ်တွေနောက် ဝင်ပုန်းမိတယ်..။ ကုလားက သူ့ကိုမမြင်..။ သူမ အိပ်နေတုန်းပဲဟု စိတ်ချလက်ချ ယုံကြည်ထားခဲ့ပုံ ရတယ်…ထင်ပါရဲ့..။ ကြည့်ပါဦး လုပ်နေတဲ့ပုံကိုလဲ…သူတစ်ကိုယ်လုံးမှာ အဝတ်အစားတွေ မရှိဘူး…။ ဘောင်းဘီအစုတ်ကလေးကလဲ ကျောက်ဆောင်ပေါ်မှာ လှမ်းထားတယ် ထင်ပါရဲ့..။
ပြီး..ပြီးတော ဖင်ကြီးကို မည်း.လို့…ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းကြီး ..။ ပေါင်လည်လောက်ရှိတဲ့ ရေစပ်မှာ လက်တစ်ဖက်က ရေကိုခပ်လိုက်၊ နောက် ..နောက်လက်တစ်ဖက်က သူ့ဟာကြီးကို ကိုင်ပြီး အထက်အောင် ပွတ်ပေးလိုက်နဲ့ အလုပ်များနေတဲ့ မြင်ကွင်း…။
ဒေါ်သက်ထားဝင်း ကြက်သေ သေပြီး အသံတစ်ချက်မှ မထွက်ပဲ ကုလား ဒုတ်ကြီးကို ကြည့်နေမိသည်..။ နဲနဲနောနော ဟာကြီးမှ မဟုတ်တာ… ဟို…ဟို သူ့ထိပ်ဝကြီးက ကျောင်းမှာ သင်ပုန်းဖျက်တဲ့ ဘောဖျက်လောက်ကို ရှိတယ်..။ ပြီးတော့ မဲမဲကြီး….။ နေရောင်အောက်မှာ ဆိုတော့ သပိတ်ရောင်ထလို့ လက်ခနဲလက်ခနဲ တောက်နေတာ..။ တကယ့်ကို မှိုပွင့် မဲမဲကြီးလို..။ဒေါ်သက်ထားဝင်း ကြောက်သွားတယ်..။ ကြက်သီးတွေ ဖြန်းဖြန်းထပြီး ရှိန်းတိန်း ဖိန်းတိန်း ဝေဒနာ တစ်မျိုး ခံစားရတယ်..။ တစ်သက်နဲ့ တစ်ကိုယ် ဒီတစ်ခါပဲ ယောက်ျားတစ်ယောက် ဂွင်းတိုက်နေတာကို ခိုးကြည့်ဖူးတာ..။ လက်နဲ့ ကွယ်နေတော့ သူ့ဟာကြီး အရှည်ကိုတော့ မတွေ့ရ..။ တော်တော်တော့ ရှည်မှာ အမှန်ပဲ..။
သူမကို မုဒိန်းကျင့်သွားတဲ့ ဦးထွဋ်ကျော်ဟာနဲ့ ဘာမှ မဆိုင်..။ ဦးထွဋ်ကျော်ဟာက်ို ခိုးကြည့်မိတုံးက လေးလက်မလောက်ရှိမယ်လို့ ထင်ရတယ်..။ အခု ကုလားဟာကို မမှီ..။ ဆီနဲ့ရေ၊ နံ့သာဆီ နဲ့ အီးလို ကွာလှတယ်..။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း တံတွေးတွေ ဘာတွေပင် သီးသွားရတယ်..။
အားမလို အားမရနဲ့ ရှေ့နား နဲနဲ တိုးကြည့်မိတယ်..။ မြင်ကွင်းက ပိုပြီး ရှင်းလင်းလာတယ်..။ ပြတ်သား ကြည်လင်လာတယ်..။ ကုလားကတော့ ဘာမှ သိပုံမရ..။ ဆရာမရှိတဲ့ဘက်ကို မျက်နှာမူပြီး မျက်လုံးကြီး စုံမှိတ်လို့..ပယ်ပယ်နယ်နယ် အစာကြွေးနေလေရဲ့..။ ထုလေမာလေ..တိုက်လေထွားလေဆိုတာ မျိုးလား တော့ မသိ..။ ကုလား လီးချောင်းကြီးက ထွားကြိုင်း သန်မာပြီး ကြီးလာ မာလာလိုက်တာများ…ငရုတ်ကျည်ပွေ့ ကြီးနဲ့ နင်လားငါလား ဖြစ်လာတယ်..။
ကြည်ရင်းနဲ့ ဆရာမ ဒေါ်သက်ထားဝင်း တစ်ကိုယ်လုံး ပူထူလာတယ်..။ အဲဒါကြီးနဲ့ အလုပ်ခံရမဲ့မိန်းမတော့ သေမှာပဲ ဆိုတဲ့ အတွေးတွေကလဲ ယောက်ယက်ခတ်တွေးတောလို့ အပျို တင်းပြည့်မကြီးကို လီးမည်းကြီးက ညှို့ငင်နေတယ်..။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း အဖို့ စာအုပ်တွေ၊ ဗီဒီယို တွေထဲမှာ မြင်ဖူးတွေ့ဖူးခဲ့တဲ့ နီဂရိုးကြီးတွေရဲ့လီမည်းကြီးတွေလို စံချိန်မှီလှသော ကုလား ပဲကိုး…။ ကြည့်ရင်း စိတ်ထဲ ကြောက်လာမိတယ်..။
ကုလားကတော့ ဘာမှ မသိရှာ.။ အတန်ကြာ ဆက်တိုက် ဂွင်းထုပြီး ငေါက်ခနဲ ငေါက်ခနဲ ဖြစ်ကာ သုတ်ရည်တွေ ပန်းထုတ်လိုက်တယ်..။
ငါ အိပ်နေတဲ့ဘက်ကို လှည့်ပြီး ထုတာဆိုတော့ ငါ့ကိုများ …အို……..မတွေးရဲ….ဆက်မတွေးရဲ။ ကျောရိုးထဲကနေ စိမ့်ခနဲ နေအောင် ထိတ်လန့်သွားရှာမိတယ်..။ ချက်ချင်းပဲ ပြန်လာပြီး အိပ်ရာမှာ ဟန်မပျက် မှိန်းနေလိုက်တယ်..။ ကုလား ရေဆေး ဘောင်းဘီဝတ်ပြီး ..ချွေးတလုံးလုံးနဲ့ ရောက်ချလာသည်…။
``ဆရာမား…မထသေးဘူးလား…``
``အင်း…..ကိုယ်လက်တွေ နာနေလို့…`
``နာမယ် ဖျားမယ် မကြံနဲ့..။ ဆေးမရှိဘူး ..ကိုယ်ဖာသာ ကြံဖန်ပြီး ချွေးထွက်အောင်နေ…``
သြော်….နင်ကတော့ ချွေးရောသွေးရော ထွက်ခဲ့ပြီးပြီ ကိုး…။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း စိတ်ထဲမှ ကြိတ်ပြောရင်း ထရပ်တယ်…။
`` ဟာ…ဟိုမှာ ဟိုမှာ……..``
ကုလား ဝမ်းသာအားရ ကမ်းစပ်ဘက် လက်ညှိုးထိုး ခုန်ပေါက်ပြေးဆင်းသွားတယ်..။ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ရေပေါ်မှာ ပေါလောပေါလောနဲ့ ပျဉ်ချပ်တစ်ချပ်..။ အဲ…မဟုတ်.. မဟုတ်သေးပါဘူး…။ သစ်သားပုံး ထင်းရှူး သစ်သားပုံး တစ်လုံး မမျောပြိး ရေလှိုင်းကြား ကမ်းစပ်နားမှာ ရစ်ဝဲရစ်ဝဲ ဖြစ်နေတယ်..။
``ဟာ….ပိုင်တာပဲ…``
``ဘာတွေ ပါလဲ..``
`` အရက်တစ်လုံး ပါတယ်..``
``စောက်ရေးထဲ စောက်အရက်သမားက တစ်မျိုး..``
အနားရောက်လို့ ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ပါတော့ပါသည်..။ အမယ်စုံပါ ပဲ..။ သေငယ်ဇောနဲ့မုန်တိုင်းမိတဲ့ အချိန်မှာ ထည့်မိထည့်ရာ တွေ ကောက်ထည့်လိုက်တော့ ပါတဲ့ဟာတွေက ကပေါက်ကချောက် ဟိုရောက်ဒီရောက်..။ နောက် ..ဆပ်ပြာမွှေးတစ်တုံး ..ဒါတော့ ဒေါ်သက်ထားဝင်း သဘောကျသွားတယ်..။ ပြီးတော့ သွားတိုက်ဆေးဘူး၊ ကော်ဖီမစ် တစ်တွဲ၊ ပြီး ဂါဝန်တစ်ထည်… ဆယ်နှစ်သမီးလောက် အရွယ်ဝတ် ဂါဝန်မျိုး …နံငယ်ပိုင်းသာသာ ပုဆိုးတစ်ထည်….အင်း…ဒါလဲ မဆိုး ရေလဲ လုပ်လို့ရတယ်..။ ဒန်ချိုင့် တစ်လုံး..ဒါလဲ ရေနွေး ကျိုဖို့..။ ပြီးတော့ ကြိုးတစ်ချောင်း..တော်တော်ကြီးသည်..။ နိုင်လွန်အလုံးကြိး အသုံးဝင်မှာပဲ အောက်ဆုံးမှာက သားရေတာလပတ် အထူကြီး..။
``တာလပတ် တစ်ခုပဲ အသုံးမဝင်တာ…``
`` ခင်ဗျားကလဲ..တုံးပါ့..ရွက်ဖျင်တဲ လုပ်လို့ရတာပေါ့ဗျ. ။ အခင်းရော အခြုံရော ကြိုက်တာသုံးလို့ရတယ်..။``
ဒေါ်သက်ထားဝင်း ကုလားကို ဘုကြည့် ကြည့်ပြီး ဘာမှ ဆက်မပြောတော့ဘူး..။ ကျောက်ဆောင်ဘက် ထွက်လာခဲ့ပြီး ငါးကင်တွေကိုသာ တိတ်တဆိတ် စားပြီး မနက်စာ တစ်နပ်ကို ငြိမ်းသတ်လိုကရတယ်…။
စားသာစားနေရတာ..မျက်လုံးထဲမှာ ဟိုဟာကြီးကမထွက်… ဘာကြီးလဲ ဘာကြီးလို့ ပြောရမလဲ..ရာဘာဒုတ်ကြီးလို့ပဲ ကင်ပွန်းတပ်ရမလား.. ဟုတ်ပြီ မြင်း…..မြင်းလီးကြီးလို့ပဲ ဥပမာ ပေးရမှာပဲ..။ ယုံနိုင်စရာတောင် မရှိ..။ ဒီလောက် ပိန်ခြောက်ခြောက်ကောင် အရိုးပြိုင်းပြိုင်းကောင်းဆီမှာ ဒီလို ထွားထွား ကြိုင်းကြိုင်းကြီး တစ်ချောင်း ရှိတယ်ဆိုတာ မယုံနိုင်စရာပဲ…။ အင်း…လောကကြီးက လူတွေကို တစ်ယောက်တစ်မျိုးစီ အသုံးဝင်ဖို့ ပေးပြီးသားဆိုတာ တယ်မှန်တာပဲ…။
ကုလားကတော့ ရွက်ဖျင်တဲ တစ်လုံးရတော့ မှာမို့ ပျော်နေသည်..။
``အတော်ပဲ ဗျ…ဒီည မိုးရွာနိုင်တယ်.. တဲထဲ မှာ အိပ်ရမယ်…``
`` အို…ကျွန်မ ရှင်နဲ့ အတူမအိပ်ပါဘူး….``
``မအိပ်လဲ ..ခင်ဗျား အပြင်ထွက်အိပ်ပေါ့….``
ကြည့် တကယ့် ဘုဂွစာ..။ ရန်ကုန်မှာ ဆိုရင် ခွေကုလားကို ပါးရှစ်စိတ်ကွဲအောင် ရိုက်ပြီးပြီ..။ ကုလား လှည့်မကြည့်တော့ ..ရွက်ဖျင်တဲကြီးကို အားချင်း ဆင်ဖို့ပြင်တယ်..။ ဒီလိုနဲ့ တစ်နေကုန်ရတယ်..။ညနေစာ စားပြီးတော့ တစ်ယောက်ထဲ ငူငူကြီး ထိုင်နေတုံး ကုလား ရောက်လာတယ်…။
``ရော့….ကော်ဖီ..``
``မသောက်ချင်ဘူး…``
``သောက်ပါ စိတ်ကောက်မနေပါနဲ့ ဆရာမား..``
သည်လိုဆိုတော့လည်း မဆိုး..။ ဒါနဲ့ ကော်ဖီတစ်ငုံ သောက်လိုက်ရတယ်..။
``ကော်ဖီကလဲ အမှုန့်နဲလိုက်တာ…``
``ဟုတ်တယ်လေ…တစ်ထုတ်ကို နှစ်ယောက်သောက်တာ…ရက်ကလဲ ဘယ်လောက်ကြာမယ်မှန်း သိတာမဟုတ်ဘူး..``
``ရှင်ကလဲ ကတ်စေး နဲနေပြန်ပါပြီး….``
``ဒီမှာ ဆရာမားနဲ့ကျုပ် နှစ်ယောက်ရှိတာပဲ..။ဒီဟာတွေကို တစ်ယောက်တစ်ဝက်ပိုင်တယ်။ ဆရာမားသောက်ချင်ရင် ထပ်ဖျော်ပေါ့..ကျုပ်က စေတနာနဲ့….``
ကပ်စေးနဲတယ် ပြောတော့ မခံချင်..။ ဘုဆတ်ဆတ် ပြောပြီး လှည့်ထွက်သွားတယ်..။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ကြိတ်ပြုံးမိတယ်။
ညရောက်လာတော့ သူဆောက်ထားတဲ့ ရွက်ဖျင်တဲ ပုံစံလေးက သိပ်မဆိုးပါ..။ တကယ်ဆောက်ပြီးပြန်းတော့ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ဒီအထဲမှာ လွပ်လွပ်လပ်လပ် လုံခြုံစွာ အိပ်ချင်မိပြန်ရော…။
``နှစ်…..နှစ်ယောက် အတူတူ အိပ်မယ်လေ…``
``ရပါတယ်…ကျုပ်အပြင်မှာပဲ အိပ်ပါမယ်…``
``ထင်း ရှိရဲ့လား..`
``ရှိတယ်..``
ဘာရယ်မဟုတ်ပဲ ဖိတ်ခေါ်တော့လဲ ငြင်းတယ်…။ စိတ်လဲ သိပ်ကြည်ပုံ မရသေး…။ အရက်ပုလင်းကို ဖွင့် တစ်ငုံကျော်ကျော်သောက်လိုက်တယ်…
ပြီးတော့ မီးပုံဘေးလှဲချလိုက်တယ်..။ ချက်ချင်းပဲ အိပ်ပျော်သွားလိုက်တာ အားကျစရာတောင် ကောင်းသေးတယ်…။
သူ့ကျတော့လဲ အပူအပင် မရှိသလိုပဲ အိပ်ပျော်တာ မြန်လိုက်တာ.။ အိပ်မပျော်နိုင်ဖြစ်နေတာက သူမ..။ အိပ်မပျော်နိုင်စရာ အကြောင်းကလဲ ရှိနှင့်နေတော့ ဒေါ်သက်ထားဝင်း စိတ်တွေ လှုပ်ရှားသွားရတယ်..။ ယောက်ယက်ခတ်ဖြစ်ရတယ်..။ တခြားမဟုတ်.. မနက်တုံးက မှိုပွင့်ကြီး….အဲ…အဲ မြင်းလီးကြီးကို မျက်စိထဲ မြင်ယောက်မိနေပြီး အိပ်လို့မရ …။ ညကြီးမင်းကြီး ဂယောက်ဂယက် ဖြစ်နေရှာတယ်…။
တစ်ခါမြင်ဖူးထားပေမဲ့ ထပ်မြင်ချင်မိသေးတယ်..။ သွယ်မာတင် ကဲသလို အိပ်ပျော်နေတုံး သွားလှန်ကြည့်ရင် ကောင်းမလား..စဉ်းစားမိတော့ ရှက်လိုက်တဲ့ ဖြစ်ခြင်း…။ တော်ကြာ ဟိုက နိုးလာပြီး ဟင်း……. ဒီမျက်နှာ ဘယ်သွားထားရမယ်မှန်း မသိ။ နောက်ပြီး သူဝတ်ထားတာက ဘောင်းဘီ ဆိုတော့ လွယ်လွယ်ကူကူ ချွတ်လို့မရ လှန်လို့မရ..နဲ့မို့။ သူ့ဟာမမြင်ရရင် ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပဲ ချွတ်မယ်..။ ရင်တဖိုဖိုနဲ့ပဲ ဘောင်းဘီဇစ်ကလေးကို အသံမမြည်အောင် ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်..။ ကသောင်းကနင်းစိတ်တွေကိုလဲ မကျေနပ်ချင်။ အရှက် သည်းမိပြန်တယ်..။ လက်ညှိုးလေး ထည့်ပြီး ကိုယ့်ဟာ ပူပူနွေးနွေးကလေးကိုပဲ ပွတ်နေလိုက်တယ်..။ အို….ဘာဖြစ်လဲ .သူတောင်မှ ဂွင်းတိုက်သေးတာပဲ..။
ပါကင် ဖွင့်ပြီးစ အဖုတ်ကလေးတွေဟာ ဒီလိုပဲ စိတ်ထတတ်သလားမသိ..။ ဦးထွဋ်ကျော် ဖွင့်ပြီးသွားစနှစ်ပတ်ကျော်လောက်ကဆိုရင် ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဦးထွဋ်ကျော်ဆီ ပြေးပြီး ကုန်းလိုက်ချင်စိတ်များပင် တဖွားဖွား ပေါ်ပေါက်ခဲ့ရတယ်..။ အဲဒီတုန်းက အဖုတ်ကြီးက ဖားဂုံညှင်းကြီး လိုကြီးမားဖောင်းကား ဝင်းလဲ့ရင်း အရည်ကြည်တွေ စိမ့်ကျလာခဲ့ဖူးတာ..။ အရှက်တို့ စည်းတို့ ဆင်ခြင်တုံ့တရားတို့သာ မရှိတော့ရင် လူတွေဘာဖြစ်ကုန်မလဲ မသိ။ အခုလဲ လူတကာက ရိုသေလေးစားကြပြီး ၊ တပည့်လေးတွေက ချစ်ကြောက်ကြတဲ့ ကျောင်းဆရာမ ဒေါ်သက်ထားဝင်းတစ်ယောက် ကြိတ်မှိတ် ပြီး စိတ်ဖြေသိမ့် နေရပါတယ်..။
------------------×-----------------×----------------------×-----------------------
ကျွန်းပေါ် တတိယနေ့…..။
မနက်စာ စားပြီးကတည်းက တစ်ညလုံး မှက်ခြင်တောထဲမှာ ပေတေပြီး အိပ်ခဲ့တဲ့ ကုလားကို နှိုးပြီး ရွက်ဖျင်တဲ ထဲမှာ သွားအိပ်ခိုင်းလိုက်တယ်..။ ဒီတစ်ခါတော့ ကုလား ပဲ မများတော့..။ ညနေစောင်းရင် နှိုးဟု မှာပြီး တချိုးတည်း စက်တော်ခေါ်တဲ့ အချိန်မှာ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ထွက်လာခဲ့တယ်..။ ခဏတဖြုတ်နေပြီး …စောစောစီးစီးပဲ ငါးထိုးလိုက်တယ်..။ မသာကောင် …နင်တစ်ယောက်ထဲ လုပ်တတ်တာ မဟုတ်ဖူး..။ ငါ ငယ်ငယ်ကတည်းက မော်လမြိုင်မှာ နေကထဲက ဒါတွေ ကျွမ်းပြီးသား..။ မခံချင်စိတ်ကြောင့်ပဲလား ဘာလားတော့မသိ..။ ငါးခုနစ်ကောင်လောက်ရတယ်..။
ငါးတွေကို ဒီအတိုင်းထားပြီး အဝတ်အစားတွေချွတ် ၊ ဆပ်ပြာမွှေးနဲ့ ရေမိုးချိုး သေသေချာချာ ပွတ်သပ် သန့်စင်လိုက်တော့ နှစ်ရက်ကျော် ရေမချိုးပဲ နေခဲ့ရတဲ့ စိတ်ကလေး ကြည်လင်လန်းဆန်းလာတယ်..။ အဲ….အားလုံးပြီးတော့မှ ပြသနာက စတာပဲ..။ ဂါဝန်… ဘယ်လိုမှ မတော်..။ မတော်မှန်းတော့ သိတယ်။ ခုလောက်တိုမယ်လို့တော့ မထင်.။ ပေါင်လည်သာသာလောက်ပဲ ရှိတယ်..။ ရေစိုနေတဲ့ အဝတ်အစားတွေကိုလဲ လျှော်ဖွပ် လှမ်းပြီးပြီ..။ ဘာလုပ်ရမည်မှန်း မသိ..။ချီတုံချတုံ..။ပြီးတော့ ဂါဝန်ကလေးက ပါးလွန်းတယ်..။ ပါးတာမှ နေရောင်ထဲမှာ မို့လိုပဲ ဒီလောက်ပါးတာလား..။ အခုမှ လျှော်ပြီးစ အဝတ်တွေတော့ ပြန်မဝတ်ချင်..။ အောက်ခံ တစ်ခုမှ မပါတော့လဲ ခက်တယ်..။ ဟယ်…ဖြစ်ချင်တာဖြစ်ဆိုတဲ့ သဘောနဲ့ စိတ်အားတင်းလိုက်တယ်…။
အမြဲတမ်း လက်ရှည်များနဲ့ လုံလုံခြုံခြုံ နှစ်ထပ်သုံးထပ် ဝတ်လာခဲ့တဲ့ အပျိုမကြီးအတွက် ဂါဝန်တိုနံ့နံ့ကလေးက မလုံမလဲနဲ့ ကလက်တက်တက် နိုင်လွန်းသလိုလို..ထင်ရတယ်…။
ခဏပါပဲ..။ ရေထဲကနေတက်လာတော့ ဂါဝန် အကြောင်း မေ့သွားတယ်..။ ငါးတွေ… ဒီငါးတွေကို ကင်ဖို့ရှိသေးတယ်လေ..။ ဒါနဲ့ မြစ်ဝကျွန်းပေါ်မှလူတွေ လုပ်စားသလို ရွှံ့ခူးပြီး ရွှံ့နဲ့ပဲ လေလုံအောင် ပိတ်ပြီး ခုနစ်ကောင်လုံး မီးဖုတ်လိုက်တယ်..။ မီပုံ နှစ်ဖို ဖို၊ တစ်ဖိုမှာ ရေနွေးကျို ၊ တစ်ဖိုမှာ ငါးမီးဖုတ်..။
``ဘာတွေများ အလုပ်များ…. အမ်မလေး ကုန်ပါပြီ….``
``ခင်ဗျားကို ဘယ်ရွှေဉာဏ်တော် စူးရောက်ပြီး မီးပုံ နှစ်ဖို ဖိုရတာလဲ ``
``ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ရေနွေးကျိုဖို့ရယ်..၊ ငါးကင်ဖို့ရယ်လေ..``
``တစ်ခုပြီးမှ တစ်ခုလုပ်လဲ ရတာပဲ…သက်သက်ထင်း ကုန်အောင်…``
``အောင်မာ..တစ်ခုပြီးမှ တစ်ခုလုပ်လဲ ဒီထင်းပဲ…ရှင်…စောက်စကားကိုများတယ်…``
ကုလား ဘာမှ ပြန်မပြော။ ကမ်းစပ်မှာ မျက်နှာသွားသစ်တယ်..။ ရေလဲ ပုဆိုးလေး ဘေးချပြီး ရေဆင်ချိုးတယ်.။ အကြာကြီးပဲ…ဒေါ်သက်ထားဝင်းလို အသားဖြူချင်လို့လားမသိဘူး။ ရေချိုးရာကနေ တက်လာတော့ ရေနွေးလဲ ဆူပြီး ငါးကင်လဲ ကျက်ပြီ..။ မလုံမလဲ ဖြစ်နေတဲ့ ဒေါ်သက်ထားဝင်းကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး ငါးကင်ကြောင့် ဖြစ်သလိုလိုနဲ့ …တံတွေး မြိုချတယ်..။
``အို…… ဘာဖြစ်သွားတာလဲ..``
ရွှေရင်နှစ်မွှာ ရေးတေးတေး လေးနဲ့ဆိုတာ သိလို့ ဒီလောက် ပုဆစ်တုပ်ထိုင်နေတာတောင် ကြည့်ရက်တဲ့ကောင်။
ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ပြောရင်း မျက်လွှာချပြီး မရည်ရွယ်ပဲ ကုလားကို တစ်ချက် ခိုးကြည့်မိတယ်..။
`` ထွားတယ်နော်..``
``အို…ဘာလဲဟင်..``
``ဟို…ဟို အုန်းသီးတွေလေ နုလဲနု ထွားလဲထွား စားချင်စရာကြီး…``
မော့ကြည့်လိုက်တော့ အုန်းပင်က အုန်းသီးက သစ်တော်သီး လောက်ပဲ ရှိသေးတာ..။
``ကဲပါ စားကြရအောင် မိုးချုပ်လာတော့မယ်``
``ဒါ ခင်ဗျားထိုးထားတာတွေလား..``
``ဒါပေါ့…```
ဒေါ်သက်ထားဝင်း ရင်ကလေး ကော့ပြီး မဏ္ဍပ်တိုင် တက်ပြတယ်..။ စောက်ကုလား နင်မချီးကျူးပဲ မနေနိုင်တော့ဘူး မဟုတ်လား..။
``ဒါပေမဲ့ ဒီလောက်များတာ ငါးကောင်ဆို တော်ရောပေါ့…တော်ကြာ အဲဒီနေရာကို ငါးတွေ မလာတော့ရင် ဘယ့်နှယ်လုပ်မလဲ…``
``ကိုယ့်ပေါင်ပဲ ကိုယ်လှီးစားပေါ့ သေချင်းဆိုးရဲ့…ဒီလောက် မောကြီးပန်းကြီး လုပ်ပေးတာကို ကဲ့ရဲ့သေးတယ်..။ ပင်လယ်ထဲက ငါးတောင်မှ ကပ်စေနဲတဲ့ လူကရှိသေး``
``ခင်ဗျားနဲ့ ကျုပ် အကြောကို မတဲ့ပါဘူးဗျာ..``
မတဲ့နေပေါ့..။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း စောက်မြင်ကပ်ကပ်နဲ့ ဆက်မပြောဘူး…။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ချုပ်ညနေ ဆည်းဆာခင်း ကိုရောက်လာတယ်..။
``နင်…ကော်ဖီ မသောက်တော့ဘူးလား…``
``မသောက်ဘူး၊ အဲဒီ ငါးကင်တစ်ကောင်ပေး..``
``ဘာလုပ်မလို့လဲ``
``ပေးစမ်းပါ..```
ငါးမီးဖုတ်ကို တံစို့နဲ့ ထိုးပြီး ကုလား ထွက်သွားတယ်..။ သိမ်းဆည်းစရာ ရှိတာတွေ သိမ်းပြီး ကော်ဖီလေး အရသာ ခံသောက်ပြီး အိပ်ဖို့ပြင်ရတယ်..။ ဘာလုပ်ရမှာလဲ။ တစ်နေ့ တစ်နေ့ ဒီအလုပ်ပဲ ရှိတာ ..စားပြီးအိပ်..၊ အိပ်ပြီးစား အဲသလို တွေးမိတော့ မျက်ရည်လည်မိတယ်..။
အိမ်ကို သတိရလိုက်တာ။ အိမ်လွမ်းလို့ ကိုယ်ကငိုမလို့ပြင်တုန်းရှိသေး..။ မိုးကောင်ကင်ကြီးက စငိုလေပြီ…။ မိုးစက်တပြောက်ပြောက်နဲ့ သစ်ရွက်ကြွေတွေပေါ် ကျလာတယ်..။ ဟဲ့…ဟိုမသာ ဘယ်ရောက်နေပါလိမ့်..။ မိုးသဲလာရင် သူအပြင်မှာ အိပ်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး..။
အောင်မာ…ကြည့်စမ်း….ငတိက သောက်ပြင်မှာ အရက်တစ်ကျိုက် ၊ ငါးကင်တစ်ကိုက်နဲ့ ငြိမ့်နေလိုက်တာ။ မိုးဖွဲလေးတွေ ကျနေတာတောင် သိပုံမရ..။
``ဟဲ့..ကုလား မိုးရွာနေတယ်လေ…တော်ပါတော့လား..``
``ရတယ်..အရမ်းသဲလာတော့မှ တဲထဲ ဝင်လာတော့မယ်..``
``အမြည်းကလဲ ကုန်ပြီ..အေ့..``
နောက်ဆုံးလက်ကျန် ငါးရိုးကို လွှတ်ပစ်လိုက်ရင်း အရက်ကို ထပ်မော့တယ်..။
``အား..ပြင်းလိုက်တာ..``
``ပြင်းမှာပေါ့။ ရေမှ မရောပဲနဲ့ …အရက်ကလဲ နံလိုက်တာ…``
``အာ…အရက်ဆိုမှတော့ နံမှာပေါ့ ။ ငါးကင် ကျန်သေးလား..``
``ကုန်ပြီလေ..``
``ခင်ဗျား တော်တော်လုပ်တတ်တယ်.. စားရတာ ဂွတ်..ဂွတ်..အေ့..ဂစ်..``
လျှာလေးအာလေးကြီးနဲ့ ကုလား စကားတွေပင် မပီချင်တော့..။ မိုးက စိမ့်စိမ့် သဲလာပြီ..။
``ကဲ…တော်ပြီ..နောက်နေ့သောက်ဖို့ ချန်ဦး…``
``ဘာလို့ ချန်ရမှလဲ ကျုပ်ကပ်စေးမနဲဘူး..``
စိတ်ရှုပ်ရတဲ့ အထဲမှ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ပြုံးမိတယ်..။ ကုလား ဒယီးဒယိုင်နဲ့ ထရပ်တယ်..။ မရ.။ သူကိုယ်သူ နိုင်ပုံ မရ..။
``ကဲ..ကဲ..ထ..ထ လာ``
``ရဒယ်..ရဒယ် ဆရာမား နေပါစေ..အူး…အူး…``
ပြောရင်းက လဲကျလိုကနဲ့ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ထိန်းလိုက်တယ်..။ တစ်သက်နဲ့ တစ်ကိုယ် ဒီလို ယောက်ျားသားအနီး ကို ..ကိုယ်မှစပြီး မကပ်ခဲ့ဖူးသော ဒေါ်သက်ထားဝင်းတစ်ယောက် အခုမှပင် အမူးတစ်ကောင်ကို တွဲရတဲ့ အဖြစ်က ရှက်ရွံ့ ရင်ခုန်စေတယ်..။ ဒီတော့ လုပ်မိလုပ်ရာ မတွဲတတ် မထိန်းတတ်နဲ့ ထိန်းရင်း လက်တစ်ဖက်က ကုလား ပုဆိုးထဲမှ ပူနွေးနွေးကြီးကို ကိုင်မိလျက်သား..။
``ဟဲ့…ဟဲ့…အို…``
ကုလားရင်ထဲမှာ ကုလားဘုရာပွဲ ဗုံတီးသံတွေထက် ဆယ်ဆလောက် ကျယ်လောင်သွားတယ်..။ အပျိုမကြီးရော ဘာထူးလို့လဲ။ အမြောက်ဆံကြိးတွေ ရင်ဝတည့်တည့်ကို ဝုန်းခနဲ ဝုန်းခနဲ လာထိမှန်သလိုပဲ..။နှလုံးသားတွေက ဝုန်ခနဲ ဒိုင်းခနဲ မထင်မှတ်ထားတဲ့ အဖြစ်မို့ တွေဝေနေကာ ချက်ချင်းတောင် လက် ပြန်မရုတ်မိဘူး….။
ကုလားကလဲ ဒီညနေကျမှ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဘောင်းဘီတိုလေးကို လျှော်ထားသဖြင့် ရေလဲပုဆိုးလေး ဝတ်တားတာ သူမရှေ့တင်..။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ရှက်သွေးတွေ ရဲတက်သွားပြီး ချက်ချင်းပဲ တွဲနေတဲ့လက်ကို ဖြုတ်ချလိုက်တယ်..။ ကုလား မနေနိုင်တော့ဘူး..။ ဝိုင်းကြီးပတ်ပတ် ဒူဝေဝေ နေတဲ့ ဂါဝန်လေး အောက်က တင်သားကြီးတွေကို ကြည့်ပြီး ကုလားစွန့်စားလိုက်တယ်..။
``နေ…နေပါဦး ဆရာမား..``
အရိပ်ပြမှ အကောင်ထင်ရှာလေသော ဆရာမ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ကြောက်လန့်တကြား နောက်ဆုတ်တယ်…။ ကုလားကလဲ လိုက်မဆွဲ..။
`` အေမ့….``
အရက်ပုလင်းကို ခလုတ်တိုက်မိပြီး လဲပြိုသွားတယ်..။ အဖုံးပိတ်ထားလို့့ပဲလား၊ မရှိတော့လို့ပဲလား မသိ။ ကုလားက အရက်ပုလင်းကို ဂရုမစိုက်တော့ဘူး…။ အာရုံက ဆရာမဆီမှာ..ဆရာမ အိုးကားကြီးတွေဆီမှာ … အတင်းချုပ်တယ်..။နှောင်တယ်။ အခြေအနေက ချက်ချင်းကို ရုန်းရင်းဆန်ခတ် ဖြစ်သွားတယ်..။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ကလဲ အတင်းရုန်းတယ်..။ ပါးစပ်ကလဲ ဆဲသံဆိုသံတွေ ထွက်လာပြီ..။
``ဖေလိုးမသား…စောက်ကောင်…လွှတ်..လွှတ်…နင်..``
ထုတယ်..ရိုက်တယ်..။မရ ။ ရုန်းတယ်..ကန်တယ် ။တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဆရာမ မောလာရှာတယ်..။ နုနယ်တဲ့ မိန်းမသားပီပီ ခွန်အားကမမျှ။ ကုလားက လက်နှစ်ဖက်ကို အတင်းချုပ်ရင်း ပေါင်ကြားထဲ အသားလွတ်ညှောင့်ပစ်လိုက်တယ်..။
``အို….အို….``
အဝတ်အစားတွေ ရှိရက်နဲက အသားလွတ်ကြီး လိုးညှောင့်တဲ့ ပုံစံ….။ ပုဆိုးနဲ့ ဂါဝန် ခံနေတဲ့ တိုင်အောင် အဲဒီလို အညှောင့်ခံရတော့ ဖြင်းခနဲ စိတ်လှုပ်ရှားကာ မသိမသာ ပေါင်ကြီးတွေ ကားပေးမိတယ်..။ အတော်ကလေး ခရီးရောက်သွားတယ်..။ ..မ.. ဗီဇအတိုင်း ဒေါ်သက်ထားဝင်းသည် ကုလား ဆီးစပ်နဲ့ သူမဆီးစပ်ကို ထိကပ်သွားအောင် ကော့တင်ပစ်လိုက်တယ်..။ ဂါဝန် တိုနံ့နံ့ရဲ့ အောက်နားစကို ကုလား လှန်တင်လိုက်တယ် ဆိုရင်ပဲ ချွေးတွေ အရွှဲသားနဲ့ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုချလိုက်တယ်..။ ဒီတော့မှ ကုလားက လက်ကိုလွှတ်ပြီး ကိုယ်ကို အောက်ပိုင်း လျှောဆင်းလိုက်တယ်..။
``ဟီး…အိ..မ….မလုပ်ပါနဲ့ ..ကုလားရယ်..ငါ….တောင်းပန်ပါတယ်..``
မရတော့..။ ခုချိန်မှာ ကုလားကို ဘယ်သူမှ မတောင်းပန်နိုင်တော့..။ ဂါဝန်ကလေးကို လှန်တင်ပြီး တစ်ချက်လေးမှ တောင် တုံ့ဆိုင်းမနေတော့…။ ချစ်စရာကောင်းလှတဲ့ အဖုတ် ဖောင်းဖောင်း မို့မို့ ကြီးကို သိမ်းကြုံး ယက်ပါလေရော…။
``အို….အို…အိုး…..အမလေး…အား ရှီး…..``
သိပ်ကောင်းတဲ့ အရသာပေါ့။ မိန်းမတိုင်းတောင် ဒီလိုကြုံဘူး ခံဘူးကြတာမဟုတ်.။ အပျိုမကြီး ထွန့်ထွန့်လူး…ခါယမ်း သွားတော့တယ်..။ ခုန မစေ့တစေ့ ပေါင်တံတွေ လုံးလုံးကားသွားပြီ…။ အရည်ကြည်လေးတွေ တစိမ့်စိမ့် ထွက်လာပြိး မနေနိုင်မထိုင်နိုင်လွန်းစွာ သဲမှုန့်လေးတွေကို လက်နဲ့ ဖျစ်ညှစ် ဆုတ်ချေထားမိလေရဲ့..။ စိတ်တွေလဲ မထိန်းနိုင် တော့ဘူး…။
မပြောမဆို ဝုန်းဒိုင်းကြဲပြိး ဆိုင်းမဆင့် ဗုံမဆင့် လျက်လိုက်တဲ့ လျှာက ကြမ်းလွန်းလှချည်ရဲ့..။ လျှာစောင်းက ထူလဲထူ ကြမ်းလဲကြမ်း…ခွေးလျှာကြီးလို မာမာကြီးနဲ့ အသားနု နေရာလေးတွေကို ထိုးရက်ပေးလိုက်တာ ဆိုတော့ ဆရာမ ဒေါ်သက်ထားဝင်း တစ်ယောက် ဘယ်လိုမှ ဆောက်တည်ရာ မရ..။
``အင်း…ရှီး….ဖယ် ဖယ်….အို…ထွက်..ထွက်..ရှီး…အား ထွက်ကုန်ပြီ….``
သုတ်ရည်တွေ ပန်းထွက်လာပေမဲ့ ကုလားက မရှောင်..လွှဲတဲ့အပြင် ပန်းထွက်လာတဲ့ အရည်တွေကို နွားနို့များ မှတ်နေသလားမသိ …ရှလူးခနဲ မော့စုတ်ပစ်လိုက်သေးတယ်…။
``အို…………..``
ဒေါ်သက်ထားဝင်း ရှက်လဲ ရှက်…အားလဲနာသွားမိတယ်..။ အင်မတန် ချစ်လှပါချည်ရဲ့ ကြိုက်လှပါချည်ရဲ့ဆိုတဲ့ ဦးထွဋ်ကျော်တောင် ဒီလို ပေးဆပ်ခဲ့တာ မဟုတ်..။ ငရဲ ကြီးမှာ မကြောက်၊ ဘုန်းနိမ့်မှာ မကြောက် ….သူမို့လို့ကွယ်…..။
ကုလားက ပုဆိုးနဲ့ ပါးစပ်မှာ ပေပွ နေတဲ့ အရည်တွေကို သုတ်လိုက်တယ်..။ မြန်လိုက်တဲ့ ကောင် ဘယ်အချိန်က ပုဆိုးချွတ်လိုက်သလဲတောင် မသိ။ ပေါင်ကြားမှာ နောက်တစ်ခါ မျက်နှာ အပ်ပြန်တယ်….။
``အို….အို…..ဘာလုပ်ဦး……အိုး……..``
ဒေါ်သက်ထားဝင်း စကားမဆုံးလိုက်ရ။ ကုလားက လျှာကြမ်းကြီးနဲ့ သူမ ပေါင်တံ ပြည့်ပြည့်ကြီးတွေကို ထပ်ရက် ပြန်တယ်..။ အရည်ကြည်တွေကလဲ….မုတ်ကောင်ကနေ မွေးလိုက်တဲ့ပုလဲဥ တွေလို စီရီပြီး လိမ့်ဆင်းလာနေတာကို ကုလားက လျှာနဲု့ သိမ်းပြီး ရက်ရင်း မြိုချလိုက်တယ်…။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း တအင်းအင်းနဲ့ ငိုချင်စိတ် ပေါက်သွားအောင်ကို အသဲခိုက်သွားရတယ်…။ တစ်ကိုယ်လုံးလဲ ငှက်ဖျားတက်နေသလို တုန်တုန်ရီရီ နဲ့..။ ကုလားက သူ့လက်ဝါးကြမ်းကြီးနဲ့ နေရာအနှံ့ လျှောက်ပွတ်တယ်..။
အောက်ကနေ တရွေ့ရွေ့ပွတ်သပ်ပြိး အပေါ်တက်လာတယ်..။ မစူတစူ ချက်ကလေးကို လျှာဖျားလေးနဲ့ အသာထိုး ကလိလိုက်တော့ ဆရာမကြီး မနေနိုင်ရှာတော့..။ ကုလားဆံပင် ခွေလိပ်လိပ်တွေကို လှမ်းကိုင်မိလျက်သား…။တရှူးရှူး တဟင်းဟင်းနဲ့ ခေါင်းကို တွန်းထုတ် အတင်းစုကိုင်ထားတယ်..။ ဝင်းဝါတဲ့ ဝမ်းဗိုက်သားပေါ်ကို ကုလားမျက်နှာ အပ်မိမှပဲ လက်လွှတ်လိုက်တယ်…။
``အိုး….ဟင်း…….အင်း…အင်း……………``
သိပ်ဆိုးတဲ့ကောင်။ အခွင့်အရေးရတုန်း ဒီဆရာမ ကိုယ်လုံးအိအိ ကြီးမှာ ငါ့လက်နဲ့မထိတဲ့ နေရာ။ ငါ့နှာခေါင်းနဲက မတွေ့တဲ့ နေရာ မရှိစေရဘူးလို့များ ကြုံဝါးထားသလား မသိဘူး…။ သူ့ပါးသိုင်းမွေးတွေကလဲ ယားလိုက်တာ…။ ဖုတ်လှိုက် ဖုတ်လှိုက်နဲ့ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ဖြစ်နေတာကို တွေ့တော့မှ ကုလား အသာအယာ တက်ခွတယ်..။ သန်မာသော လက်မဲ ကြီး နှစ်ဖက်နဲ့ ပုခုံးနုအိအိ တွေကို တင်းတင်း ဆုတ်ကိုင်ပြီး နှာခေါင်းကြိးနဲ့ လိုက်နမ်းနေပြန်သေးတယ်…။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း မနေတတ်…ယားလွန်းလို့ မနမ်းမိအောင် ရှောင်တယ်၊ တိမ်းတယ်…မရ။ ဒီလောက် မလှုပ်နိုင်အောင် ချုပ်ထားကိုင်ထားတာ…ဒီပါးက တစ်ခါမဟုတ် တစ်ခါတော့ မိမှာပဲ..။
ဟော…မိပြီ။ ကုလားနှာခေါင်းကြီးက ဒေါ်သက်ထားဝင်းရဲ့ ပါးပြင်မို့မို့ကြီးကို ရွှတ်ခနဲ နေအောင် နမ်းမိသွားရတော့တယ်..။ တစ်ခါနမ်းပြီးတောလဲ ကုလားက မတော် မရပ်။ ရွှတ်ခနဲ လေးငါးချက်လောက်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းကြီး ဖိနမ်းပစ်တာ..။ နှုတ်ခမ်းကိုတော့ မနမ်း ။ ဒါပေမဲ့ ဒီလို ….ဟိုဟာလုပ်မလို ဒီဟာ ကိုင်မလိုနဲ့တို့ထိ ဆော့ကစားနေမှုက မထိတထိနဲ့ အပျိုမကြီးကို မရိုးမရွ ဖြစ်စေတာကတော့ မငြင်းနိုင်..။ ဒေါ်သက်ထားဝင်းရဲ့ ခါးကျဉ်ကျဉ်လေးကို ကိုင်ပြီး လီးကို လက်နဲ့ မကိုင်ပဲ လီးဒစ်ကြိးနဲ့ မိန်းမတန်ဆာ အဝကို အသာတေ့ ဖိသွင်းလိုက်တယ်..။
``ဗြစ်….``
``အူး…..အားအား..``
``အား…သေပြီ……..သေပြီ…``
ဒစ်ဖူးပဲ သွင်းရသေးတယ်…။ ဆရာမ ကြီး မခံနိုင်ရှာ။ အပျိုကြီးဆိုတော့လဲ ခံစားရပေမပေါ့..။ မျက်နှာလေးကို ရှုံ့မဲ့ပြီး ခေါင်းတွေယမ်းခါသွားတယ်..။
``ခဏလေး…ဆရာမား…ခဏလေး…``
ကုလား လူစိတ်ရှိပါတယ်။ ဒီလို နုနုရွရွ အပျိုမကြီးကို နွားလိုးသလို လိုးလို့ မရမှန်း သိပ်သိတာပေါ့။ စိတ်ကို အသာထိန်းရင်း ချော့သွင်း လေး သွင်းတယ်..။ လက်တွေကိုလဲ အငြိမ်မထား..။ဂါဝန်လေး ပေါ်ကနေ နို့အုံ မို့မို့ ကြီးတွေကို တရွရွ ပွတ်သပ်ပေးတယ်။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ဖင်တွေကသာ အလုံးကြီးတာ..အပေါက်လေးကျတော့ သေးလိုက် ကျပ်လိုက်တာ လီးကို လိုးတယ်ဆိုရုံလေး မျှင်းမျှင်းလေးပေါ့..။ လိုးနေတာ နှစ်ယောက်လုံး အရသာ တွေ့လာပြီပေါ့။
``ပြွတ်…ပြစ်…..ပြွတ်…ဖတ်…ပြွတ်…..အို….ဟား….အင်း ဟင်း…``
``ဖြေးဖြေးနော်…အိုး…အင်း…အင့်…``
ဒစ်ဖူးကျော်ကျော်လေးနဲ့တင် အရသာကို သိရပါတယ်..။ လေထဲမှာ ဒန်းစီးနေရသလိုပဲ..သိမ့်ခနဲ ညိမ့်ခနဲ…။ ကြပ်ကလဲ ကြပ် ၊ စီးကလဲ စီး…ဝေဒနာအရင်းခံတဲ့ ကာမစည်းစိမ်က အပျိုမကြိး တကိုယ်လုံးကို သိမ်းကြုံးဖမ်းစားနေတာ ဆိုတော့ နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းကြိးစေ့ပြီး အသက်အောင့်ရင်း သိသိသာသာပဲ ဖင်ထွားကြီးတွေကို ကော့ကော့ ပေးမိတယ်…။ကုလား အထိအတွေ့မှာ ဆရာမ ဦးနှောက်တွေ အလုပ်မလုပ်တော့။ ဆင်ခြင်တုံ့တရားက ဖောဋ္ဌပ အာရုံမှာ ကပ်ငြိ နစ်ဝင်သွားတယ်။ တစ်ချက်မှာ နောက်ထပ်တစ်လက်မလောက် သာသာလေး ကုလားထပ်ဖိသွင်းတယ်..။
``ဗြစ်…ဖြစ်…….``
``အမေ့..သေပါပြီ..အား…အား အမလေး…ဖြေးဖြေး….ရှီး…အား နာလိုက်တာ…``
အသားတွေ ဇိုးဇိုး ဇတ်ဇတ် တုံလာအောင်အထိ ခံစားသွားရတယ်..။ ဒီလိုမျိုးကို အပျိုဖြစ်ကတည်းကတစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးပဲကိုး…။ ကြပ်ကြပ်ကြီးနဲ့ စီးစီးပိုင်ပိုင်…။ ညနေကတင် ငါးအရှင်တွေကို တံစို့ထိုးပြီး မီးကင်နေသေးတယ်..။ အခုပဲ ပြန်ပြီး ဝဋ်လည်တော့တယ်..။ အရှင်လတ်လတ် တံစို့ထိုးခံရတဲ့ ငါးပြေမကြီးလို ဒေါ်သက်ထားဝင်း ခါရမ်းသွားတယ်..။ ကုလား လီးကို အသာလေး ပြန်ထုတ်ပြီး မကြမ်းမနုလေး လိုးလိုက်ပြန်တယ်…။
``ဗြစ်….စွတ်..စွတ်… ဖတ်…``
``အု…..အု….အီး…``
``အားပါး ပါး…စွိ.စွိ…..ဖတ်….ပြွတ်``
နတ်ပြည်ကို အရှင်လတ်လတ် ချက်ချင်းရောက်သွားသလို ခံစားရပြီး တဟင်းဟင်း ငြီးတွားသံလေးများ ထွက်လာတယ်…။ ကုလား ခါးသေးသေးလေးကို တအားဖက်တွယ်ပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းကလဲ ဘေးကို အကားကြီး ကားထားတယ်..။ ကုလား အံကြိတ်ပြီး နောက်တစ်ချက် ထပ်အဆောင့်…..
``ဘွတ်…အား….ရှီး……ထွက်………``
``ထွက်…..ကုန်ပြီ…..ထွက်ကုန်ပြန်ပြီ……..``
ကုလားလီး တဝက်နဲ့တင် ဆရာမကြီး သုတ်ရည်တွေ နောက်တစ်ကြိမ် လွှတ်ခဲ့ကပြန်ပါတယ်….။
ရွှတ်ခနဲ ပါးလေးကို နမ်းပြီး ခဏနေဦးနော် ဟုဆိုကာ ကုလား ပင်လယ်ထဲ ပြေးဆင်းသွားတယ်..။ အို…..ဘာများသွားလုပ်တာပါလိမ့်…။ သိပ်လဲ စဉ်းစားမနေချင်…။ ကောင်းလိုက်တဲ့အရသာ …။ သူမကသာ သုတ်ရည် နှစ်ကြိမ်ထွက်ခဲ့ပြီးပြီ…။ ကုလားက တစ်ခါမှ ပြီးသေးဟန် မတူ…။
သိပ်မကြာလိုက်…။ လီးကြီးတရမ်းရမ်းနဲ့ ပြန်လျှောက်လာတယ်…။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း မကြည့်ရဲသေးဘူး…။ မျက်လုံးအစုံမှိတ်ပြီး…အမောဖြေနေတယ်…။
``ကဲ….ထ….``
``အို….ဘာလုပ်ဦးမလို့လဲ….``
``အိပ်တော့မယ်လေ။ ဆရာမား ကောင်းသွားပြီ မို့လား….``
သြော်…လက်စသတ်တော့ သူကရေသွားဆေးတာကိုး…။ သူ့ဟာကြီးကလဲ ဟယ်….။လက်တစ်ထွာလောက်ကို ရှိမယ် ။ ရှည်လျား သွယ်ပြောင်းတဲ့ သူမလက်တစ်ထွာဆိုလျင် ရှစ်လက်မလောက်ကို ရှိမယ်ထင်ရတယ်…။ အနီးကပ် ကြည့်တော့မှ ပိုကြီးနေတာ သိသာတယ်…။ အကြောတွေကလဲ အပြိုင်းပြိုင်းနဲ့….ကြောက်စရာကြီး…..။
ကုလားက ဒေါ်သက်ထားဝင်းကို ယုယုယယ ပွေ့ပြီး ပွတ်သပ်ပေးတယ်…။
``တော်ပြီကွယ်…နော်….ဒီမှာ သေတော့မယ်….``
ညှို့ဓါတ်ပါတဲ့ အသံလွင်လွင်ကလေးနဲ့ ဆရာမ ပြန်ဖက်ထားတယ်…။
``ဒါတောင်…အဆုံးမထည့်ရသေးဘူး…``
``အို ကွယ်…..``
ဒီလိုဆိုတော့လဲ ဒေါ်သက်ထားဝင်း နှမျောသလိုလိုရယ်….အဆုံးတိုင် အထည့်ခံချင်မိတယ်…။
``ကဲ….ထ…``
``အို……``
ကုလားက ပွေ့လိုက်တာပါပဲ..။ ဒါပေမဲ့ စိတ်မထိန်းနိုင် ရှာ…။ ရွက်ဖျင်တဲထဲ သွားအိပ်မဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်တွေ ပျက်သွားတယ် ထင်ပါရဲ့။ ဒေါ်သက်ထားဝင်းရဲ့ ကိုယ်လုံးကြီးကို တအားဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း ဖိကပ် စုတ်နမ်းလိုက်တယ်…။
ရှည်လျားကော့ပြန်နေတဲ့ဆရာမ မျက်တောင်ကော့ကြီးတွေ မှေးစင်းသွားတယ်..။ လည်တိုင်ကလေးကို သိုင်းဖက်ပြီး သန်မာစွာ ဆွဲယူလိုက်တဲ့ ကုလားလက်အတွင်းမှာ ရုန်းမရ..။ နှုတ်ခမ်းချင်းက ဖိကပ်လျက်…။ ကုလားလျှာနွေးနွေးကြီးက ဆရာမလျှာ ပန်းနုရောင်လေးကို မြွေတစ်ကောင်လို ရစ်ပတ်လိုက်ရာ တစ်ကိုယ်လုံးရှိ အသဲနှလုံးတွေ ရော သွေးသားတွေရော ဗြောင်းဆန်သွားတယ်…။ အကြောအချဉ်တွေ စိမ့်တက်ကုန်ပြီ..။ ထွန့်ထွန့်လူးမတတ် ကောင်းလိုက်တဲ့ အနမ်း..။ ကုလားရဲ့ အနမ်းရေအလျင်မှာ ဗေဒါပွင့်မကြီး ဒေါ်သက်ထားဝင်း ကုလားကျောပြင်ကြီးကို ကျားသစ်မလေးတစ်ကောင်လို ပြန်လည် ခြစ်ကုတ် သိုင်းဖက်ပြီး တဖြတ်ဖြတ်ဖြင့် ကုလား လည်ပင်းကိုပါ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးများနှင့် နမ်းစုတ်လိုက်တော့တယ်..။
``ဂါဝန်ချွတ်ရအောင်….နော်…``
မောဟိုက်သံကြီးနဲ့ အနားကပ်ရင်း တိုးတိုးပြောလိုက်တဲ့ ကုလားကြောင့် ဆရာမ တိုနံ့နံ့ ဂါဝန်လေးကို ချွတ်လိုက်တယ်..။
``ခံချင်နေပြီလား….ဆရာမား…``
``အာ….ကွာ…သိဘူးဆို…``
ငိုမဲ့မဲ့လေး ပြန်ပြောနေတဲ့ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ပါးပြင်လေးပေါ် ကုလားနှာခေါင်း နှစ်ထားရင်း…
``မရှက်ပါနဲ့…ဆရာမားရဲ့…ဒီကျွန်းပေါ်မှာ ဆရာမားနဲ့ကျုပ် နှစ်ယောက်ထဲပဲ ရှိတာ… ကျုပ်တောင် မရှက်လို့ မနေ့တုန်းက ဆရာမားဖင်တွေကို မှန်းပြီး တစ်ချီ ထုလိုက်သေးတယ်..``
``အို…..``
ကုလားက တစ်တစ်ခွခွ ပြောနေပေမဲ့ ဒေါ်သက်ထားဝင်း စိတ်မဆိုးမိ…။ အို…..သူက အရမ်း ပွင့်လင်းတာပဲ….။ ဒါပေမဲ့ …ပြန်မပြောရဲရှာ…နှုတ်ကမရဲသေး…။ စိတ်ထဲ တွေးကြည့်ရုံနဲ့ တင် အရှက်သည်းစရာ….။
``ပြောလေ…ဆရာမားရဲ့…``
``အိုး….ပြောရဲဘူး…..ကွာ…``
``ဆရာမားရယ်….လိုးတယ်ဆိုတာ နှစ်ယောက်လုံး ကောင်းဖို့ပဲဟာ…``
``အို….အခု သူက ကောင်းလို့လား….``
``ကောင်းတော့ မကောင်းသေးဘူး…ဆရာမား မရှက်မှ ကောင်းမှာ….``
`` အိုကွာ…ဒီမှာ သူ့စိတ်ကြိုက် ပေးနေတဲ့ဟာပဲ…``
``ပါးစပ်က ပြောတာကို ကြားချင်တာပေါ့…``
``ခံ….ခံချင်နေပါပြီ….သူရယ်…သူ့မြင်းလီးကြီးနဲ့ လိုးတာကို ဒီက ခံချင်လှပါပြီ ရှင်ရဲ့….ကဲ…သိပြီလား….ဟွန်း….``
``ဟဲ ဟဲ..ဟဲဟဲ…``
ပျားရည် အညွန့်အဖူးလေးတွေ စုစည်းထားတဲ့ ပျားလဘို့ကြီးလို ကိုက်ဆွဲစားပစ်ချင်စရာ ကောင်းလှတဲ့ ဆရာမ ဒေါ်သက်ထားဝင်းကို ကုလားအရမ်း အကြိုက်တွေ့သွားတယ်…။
``မြင်းစီးရအောင် နော်…``
``အို….ဘယ်လိုလဲ…``
``လာ….``
လာဟုဆိုကာ ကုလားက ခြေဆင်းထားကာ ကိုယ်ကို တစ်ဆစ်ချိုးထိုင်ပြီး ဒေါ်သက်ထားဝင်း ကို တက်ခွစေတယ်…။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ရှက်သွေးများ နီရဲလာတဲ့ အထိ ဒီပုံစံက ပွင့်လင်းလွန်းလှတယ်…။
ဒစ်ဖူးကြီးကို အသာအယာ တေ့ပြီး ကုလားက ဖင်ကားကြီးတွေကို တအားညှစ်တယ်…။ အို….စွင့်ကားဖူးမောက်နေတဲ့ တင်ထွားကြီးတွေလဲ သူ့လက်ကြမ်းကြီးတွေအောက်မှာ ကြေမွကုန်ပြီ ထင်ပါရဲ့…။
ဒေါ်သက်ထားဝင်း ကုလားပုခုံးပေါ် မေးတင်ရင်း အသာလေး မှေးပြီး လိုးပေးနေတယ်…။ ရှေ့တိုးနောက်ငင် သိပ်လဲ မသွင်းရဲ ..။ ကုလား အဆိုအရ မြင်းစီးတာပေါ့…။ အနှေးစီးပဲ ခေါ်မလား… အလှစီးပဲ သမုတ်မလား ။ ဒီထက်တော့ မကြမ်းရဲ…အခုတောင် သေမတတ် ကြပ်တာ…။
`` သူ….အရက်သောက်လိုက်ဦး…``
ကုလားက နားမလည်ဟန်ဖြင့် အရက်ပုလင်း အဖုံးဖွင့်ပြီး တစ်ငုံ ငုံလိုက်တယ်..။
``အား…..ပူဆင်းသွားတာပဲ…ငါးကင်တစ်ကောင် ဖွက်ထားသေးတယ် မဟုတ်လား..``
``အို….ခစ်ခစ်…ငါးကင်က ကုန်သွားပါပြီ…. အမြည်းက ..ဒီမှာလေ…..``
ဒေါ်သက်ထားဝင်း ခေါင်းငုံ့ပြီး သူမနို့အုံထွားထွားတွေကို မေးဆတ်ပြတယ်…။ ငနဲသား အံ့သြပြီး မျက်လုံးကြီး ပြူးကြည့်တယ်….ဆရာမ မျက်နှာကိုလဲ ငေးတယ်…။ အမှန်က သူအတင်း မုဒိန်းတက်ကျင့်လို့သာ ဒီအမျိုးသမီးကို လိုးခွင့်ရတာ…။ ဒါ…အမှန်ပဲ…။အဲ…..။
``အို….ဘာကြည့်နေတာလဲ….အမြည်းမှ မရှိတော့တာ..အရက်သောက်ပြီး …သက်….သက်ထား ချိုချို နဲ့ မြည်းပေါ့…သွား…ရှက်လာပြီ…``
ပြောအပြီး ရှက်လွန်းလာတဲ့ အပျိုမကြီး ကုလားခေါင်းကို ကိုင်ပြီး ရင်ဘတ်မှာ အပ်ပေးလိုက်တယ်…။ ဘာပြောကောင်းမလဲ ကုလားကိုင်ဆုတ်ထားတဲ့ ဖင်သားကြီးတွေကို လွှတ်ချပြီး ခါးလေးကနေ သိမ်းဖက်လို့ နို့အုံကြီးတွေကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း စို့ပါလေရော….။ ဒီလိုကျတော့လဲ နို့မလှမှာတွေ၊ ရင်သားတွေ တွဲကျမှာတွေ အပျိုမကြီး ဂရုမစိုက်တော့ဘူး ထင်ပါရဲ့…။ ငါးဖယ်ပျံသလို ကော့ပျံနေတာပဲ…။ ခပ်ကြမ်းကြမ်း စို့ပေးနေတဲ့ ကုလား ခေါင်းကို ကိုင်လိုက်…တအင်းအင်း ငြီးလိုက် …အပေါ်ကနေပြီးတော့လဲ ရှေ့တိုးနောက်ငင်နဲ့ လိုးပေးလိုက်နဲ့ ဗျာများနေရှာပါတော့တယ်…။
ဒါပေမဲ့ တကယ်တမ်းပြောရရင် ဒီပုံစံက လီးအဝင် တိမ်တယ်…။ ဖိုနဲ့မ အထိအတွေ့ကြောင့်သာ ကောင်းတာ….လီးက သိပ်လိုးနိုင်လွန်းတာ မဟုတ်…။ အဲ…ဒါပေမဲ့ဆရာမကတော့ အားမနာပါးမနာပဲ ကုလားခေါင်းကို ကိုင်ပြီး အတင်း ခွလိုးနေတော့တာပါပဲ…။
``အီး….အင်း..ကောင်း….ကောင်းလာပြန်ပြီ…သူ…သူရဲ့..``
``ဗြစ်…..ဘွတ်..စွက်..စွတ်…အီး..အင့် အင့်…``
အံကလေး ကြိတ်ပြီး ပြင်းထန်တဲ့ မိုးသက်မုန်တိုင်းကြားမှာ မျောပါနေတဲ့ ဗေဒါပင် တွေလို သွက်သွက်ခါ နေတဲ့ နိုးသားကြီး နှစ်လုံးကိုပင် အားမနာနိုင်တော့ပဲ ဆရာမ တစ်ယောက် အကြိုက်တွေ့ ဖျတ်ဖျတ်ခါနေတယ်…။ ကုလားလဲ နို့ကြီးတွေကို လွှတ်ချပြီး အောက်ကနေ အလိုက်သင့်လေး ထိန်းကိုင်ထားရတယ်…။ ဇောင်းထဲက လွတ်လာတဲ့ မြင်းမလေးတစ်ကောင်လို ဆံနွယ်ရှည်ရှည်တွေက ဖွားခနဲ ဖွားခနဲ လွင့်ပျံ ဝဲတက်လာပြီးနောက် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ပဲ… တတိယအကြိမ် သုတ်လွှတ်ပြန်တယ်..။
``အရမ်းကောင်းတယ်…သူရယ်….``
ချွေးကလေးတွေ နဖူးမှာစို့နေပြီး မောဟိုက်သံလေးနဲ့ တီးတိုးပြောရှာတယ်…။
``သူ..မကောင်းသေးရင် ပြောလေ…။ သက်ထားကို သင်ပေးပေါ့…``
``ဒါဖြင့်လဲ ဆရာမား ဖင်ကြီး တွေကို အားရပါးရ ညှစ်ပြီး ဆောင့်မယ်…``
``အို…အိုကွယ်…``
ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ် တလုံးတခဲ ကြီး သူ့စကားက…။ ဟုတ်တော့လဲ ဟုတ်တယ်…။ ဘယ်ကောင် မဆို ဒီလောက်တောင့်တင်း မောက် ထွားလှတဲ့ ဆရာမ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ဖင်အိုးကြီးတွေကို လေးဘက်ကုန်းခိုင်းပြီး မီးကုန်ရမ်းကုန် လိုးချင်ကြမှာ အမှန်ပဲလေ…။ ဒါကို ဒေါ်သက်ထားဝင်း နားလည်မိပါရဲ့..။ ခုလဲ ကုလား လိုချင်တာ မလွန်…။
ဘယ်သူမှ မရှိတဲ့ အရပ် ။လွတ်ချင်တိုင်း လွတ်လပ်..။ဖြစ်ချင်တိုင်း ကဲနေကြတယ်..။ ကုလားကလဲ အပျိုတင်းပြည့်မကြီးကို လီးအရသာ စွဲလန်းသွားအောင် ကြိုးစားချင်သလို ဆရာမကလဲ အပေးကောင်းလွန်းတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ရယ်လို့ မေ့မရနိုင်အောင် စွဲလန်းသွားစေရန် ကုလားကို ကြွေးပါတေတယ်..။
ဆရာမ တောင့်တာတော့ သိတယ်..။ ဒီလောက်ထိအောင်တော့ ထွားမယ်လို့မထင်ထား..။ လေးဘက်ကုန်းလိုက်မှ ဖင်ဆုံကြီးက ထွားထွားမောက်မောက်ကြီးမှန်း ပိုသိသာလာတယ်..။ ကုလား ဆရာမရဲ့ အရေတွေနဲ့ ရွှန်းရွှန်းဝေနေတဲ့ ပန်းဖူးကြီး အဝမှာ လီးဒစ်ကြီးကို တေ့လိုက်တယ်…။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ခါးလေးခွက်ပေးထားရင်း အဖုတ်ဝမှာ လှမ်းတေ့သွင်းနေတဲ့ လီးမည်းကြီးကို စူးလဲ့လဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ လည်ပြန်ကြည့်တယ်…။
``ဗြစ်…..အူး..ဗြစ်…အား…အိ..``
``အား…အား.သူ….ဖြေးဖြေး…ကွယ်…``
ကုလား ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဖြုတ်တော့မယ်မှန်း သိတယ်..။ မတားချင်တော့…။
လီးတစ်ဝက်ကျော်လောက်ကို တဆက်ထဲ သွင်းလိုက်တဲ့ဒဏ်ကို ခဏသာ ခံရတယ်…။ လီးကြီးက တစ်ဆို့ပြီး ဝင်လာတာ..။ အရည်ကြည်လေးတွေကြောင့်မို့သာပေါ့..။ နို့မို့ဆို မလွယ်..ဘူး…။ အဲ…ခဏပါပဲ ..ချက်ချင်းသက်သာသွားတယ်..။ သုံးလေးခါ အတွေ့အကြုံ ရှိပြီးပြီဆိုတော့ ဖင်ကြီးတရမ်းရမ်းနဲ့ နောက်ထပ်အသွင်းကို မျှော်လင့်မိတယ်…။
``ဗြစ်…ဗြစ်….အား ဟာ…အား….အိ..အိုး.ဖြေးဖြေး…..``
``ဘွတ်…ဗြစ်…ဗြစ်…``
``အား…မောင်…မောင်ရေ…သေပါပြီ…``
လီးဟာ တစ်လက်မ မကျန်ပဲ အကုန်ဝင်သွားပြီ..။ ခံရသူမှာတော့ ဝေဒနာရော အရသာရော တပြိုင်တည်း ခံစားနေရတယ်…။ ကွဲပြဲမသွားပေမဲ့ အရမ်းဆို့ကြပ်ထစ်နေသလို ခံစားရတယ်..။ ကုလားရဲ့ အမွေးတွေ ဖင်ဆုံအိအိကြီးမှာ လာကပ်နေလို့သာ လီးဆုံးသွားမှန်း သိရတာ..။နို့မို့ ဒီလောက်ရှည်တဲ့လီးကြီး လိုးသွင်းတာ ညင်သာလွန်းလို့ ဝင်လို့ဝင်မှန်းတောင် သိလိုက်မှာ မဟုတ်…။
ဒေါ်သက်ထားဝင်း ပါးစပ်ကလေးဟပြီး အသက်ကို မျှင်းရှုနေတယ်…။ မတွေ့ဘူးတော့ အတွေ့ထူးဆိုတာလို ဒေါ်သက်ထားဝင်း တစ်ယောက် ကုလား သူ့လီးကြီးကို ဆွဲနှုတ်သွားမှာကိုတောင် မကြိုက်ချင်တော့..။ အဖုတ်ကြွက်သားတွေနဲ့ တအားညှစ်ပြီး အထဲကို ဆွဲသွင်း သိမ်းထားလေရဲ့…။
``အား…အား…ကောင်းလိုက်တာ…ကောင်းဒယ်..ဆရာမား..``
ကြိတ်မနိုင်ခဲမရ သံကြီးနဲ့ ကုလားပြောတယ်..။
အိုး…ကောင်းလိုက်တာ…နော်.။ တအားဆွဲထုတ်ပြီး တအားဆောင့်ထည့်လိုက်တော့ နှစ်ယောက်သားဆိုတာ မီးပွင့်မတတ် အရသာတွေ့သွားတယ်..။ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် မလွှတ်ချင်ကြတော့ဘူး…။ ကုလား ဒေါ်သက်ထားဝင်း ပါးပြင်မှာ နှာခေါင်းနှစ်ထားရင်း မောဟိုက်သံကြီးနဲ့ ပြောတယ်..။
``ကောင်းတယ် ဆရာမားရယ်…အပေးကောင်းလွန်းလို့ မညှာတော့ဘူး ဆရာမားရယ်…နော်…``
အပျိုတင်းပြည့်မကြီး ရင်ဖိုစိတ်လှုပ်ရှားစွာ ခေါင်းလေးငြိမ့်ပြလိုက်တယ်..။ ကုလားကလဲ နောက်ပိုင်းမှာ မညှာတော့…လုံးဝပဲ..။ မျက်လုံးကိုစုံမှိတ် အံကြီးကြိတ်ပြီး ဆရာမ ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးကို လက်နဲ့ မက်မက်စက်စက် ဆုတ်ညှစ်ပြီး ဆောင့်လိုးနေတယ်..။`
``ဗြစ်…ပြွတ်..ပြွတ်…ဒုတ်…အား…အမေ့ သေပါပြီ…..``
``အားလားလား….အား…ရှီး….``
``ဗြစ်…ဖွတ်…ဖတ်..ပြွတ်…ပြွတ်….``
လီးရှည်မျောမျောကြီးက တစ်ချက် တစ်ချက်မှာ သွားပြီး သားအိမ်ကို ထိတယ်ထင်ပါရဲ့..။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း လူးလိမ့် အော်ဟစ်မိတယ်…။ ကျွန်းလေးပေါ်မှာတော့ လီးဝင်သံထွက်သံ..။ လီးခုံအရင်းနဲ့ ဖင်ဆုံကြီး ရိုက်မိတဲ့အသံ.။ ကုလားရဲ့ မာန်သွင်းသံ၊ ဆရာမရဲ့ အားမလိုအားမရ အော်ငြီးသံတွေနဲ့ ဆူညံနေတော့တယ်..။ နှစ်ယောက်စလုံး လောကကို မေ့နေကြတယ်..။
``ဆောင့်…..ဆောင့်…လိုး…..တအားလိုးစမ်းပါ မောင်ရဲ့…အင်း….အား..``
``အား…ဗြစ်…ဘု…ဘွတ်…ဖတ်….စွိ….ဖတ်…``
``အပေး ကောင်းလှချည်လား…ဆရာမားရယ်….``
``အင့်အင့်…..မောင်….ကောင်းလိုက်တာ….ဆောင့်…ဆောင့်….သက်ထားကို မညှာနဲ့…အရမ်းကောင်းတယ် မောင်ရယ်……အား လိုး လိုး…``
ကုလားမှသူ…..သူမှ မောင်….၊ အခေါ်အဝေါ်လေးတွေကအစ ပြောင်းလဲကုန်ပြီ….။ ဆရာမရဲ့ တုန့်ပြန်မှုကို ချီးကျူးဂုဏ်ပြုတဲ့ သဘော..ဆုပေးတဲ့ သဘော…ပါးလေးကို ခပ်ဖိဖိကလေး နမ်းရှိုက်ပစ်လိုက်တယ်…။
ဒေါ်သက်ထားဝင်း မိန်းမသား ပီပီ သာယာမိတယ်..။ ရှက်ပြုံးကလေး ပြန်ပြုံးရင်း လီးထွားကြီးရဲ့ အလိုးကို ကျေနပ်နှစ်သက်နေရှာတယ်..။
``သွား…``
``ကောင်းရဲ့လား ဆရာမား….``
``အို…ကောင်း…..အား ..အင့်..``
``ပြွတ်……ပြွတ်…..အင့်….အင့်.``
``လိုး….လိုးပါ……``
သောင်ပြင်မှာ လိမ့်ခါနေတဲ့ အပျိုမကြီး ဒူးခေါင်းမှာ သဲစသဲနလေးတွေ ကပ်ငြိပြီး အရေပြားကလေးများ စပ်ကျိန်းလာတာတောင် သတိမထားနိုင်တော့ပဲ အားရှိပါးရှိကြီး ကော့ကော့ဆောင့်တင်ပေးနေတယ်…။ ဖင်ကားကြီးတွေ ပြိုချင်လဲ….ပြိုပါစေတော့…။
``မောင်….လိုး….လိုး ပါမောင်…..အားရအောင်သာလိုး…မောင်…အင့်…ဟင်း…``
``အိုး……ကောင်းလိုက်တာ..မောင်ရယ်….မောင့်ကို သက်ထား သိပ်ချစ်သွားရပြီ…..မောင်ရဲ့….လိုး….လိုး….အား…..အင့်..``
``ကောင်းဒယ်…..အား..ရှီး….ကျွှတ်…..ကောင်းဒယ်…ဆရာမား….``
အဆင့်ချင်း ကွာလှတဲ့ ကုလားခမျာ အပေးကောင်းလွန်းလှတဲ့ ဒေါ်သက်ထားဝင်းကို အစွဲကြီး စွဲမိသွားတယ်…။ အဲသလိုပါပဲ…ဒေါ်သက်ထားဝင်းကိုယ်တိုင်လဲ ဂုဏ်တွေ မာန်မာနတွေ အရှက်တရားတွေ အကုန်လွှင့်ပစ်လိုက်ပြီး ကုလားကို စိတ်ရှိတိုင်း အစပ်ယှက် ခံရတဲ့အထိ အသဲခိုက်မိပါပြီ…။
``အား….ဆောင့်….ဆောင့်..အိုး……မောင်….ရေ…သက်ထား ပြီးပြီ ….ပြီး….အီး….အစ်…အစ်…``
ဒေါ်သက်ထားဝင်း မထိန်းနိုင်မသိမ်းနိုင်ပဲ ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ်နဲ့ ကော့ကော့ပြီး သုတ်ရေတွေကို ပန်းထုတ်တဲ့ အချိန်မှာ ကုလားကလဲ သုတ်လွှတ်ချိန်နဲ့ သွားဆုံလိုက်တာ ဘာပြောကောင်းမလဲ…. ကုလား ဒေါ်သက်ထားဝင်းကို အရိုးတွေ ကြေကျိုးသွားမတတ် ဖက်တွယ်ပြီး ကာမအထွဋ်အထိပ် ကို လျှောက်လှမ်းရောက်ရှိသွားတော့တယ်…။
ဒေါ်သက်ထားဝင်း တစ်ယောက်မှာတော့ သူမရဲ့ ကာမသိုက်နန်း ဝတ်ရည်ချိုအိုးကြီးကို ဖွင့်လှစ်သွားတဲ့ ကုလားရဲ့ အမွှေးဗရဗျစ်နဲ့ ရင်ဘတ်ကြီးအောက်မှာ လူးလွန့်ရင်း မိန်းမော သာယာနေမိတယ်…။
``ထဦး..ကွာ..ဒီမှာနုံးပြီး မောလှပြီ…တဲထဲမှာ သွားအပ်ရအောင်…နော်…``
``စားဦးမလား…ဟင်..ဆရာမား….``
``အား…တော်ပြီ….ကြာရင် သေလိမ့်မယ်…သက်ထားတော့…``
ငြူစူသလို မျက်စောင်းလေးထိုးပြီး ကုလားခါးကိုဖက်ဆွဲဖက်ရင်း တဲထဲလှမ်းဝင်ခဲ့သည်…။
``မောင်…လို့ခေါ်ပါဦး…..``
``အာ…..ခေါ်ချင်ပါ..ဘူး…``
``ခုနက ..ဘယ်လို ခေါ်…``
``အာ….မောင်နော်…….သွား…..သိဘူး…..``
``သိပ်ဆိုး တဲ့ လူ…….``
``မနက် ကျရင် ခေါ်မလား…``
``အင်း……အင်း..``
``ပြီးရင် မှုတ်ပေးရမယ်…နော်…``
``အာကွာ……အင်း..အင်း..``
တကယ်စကားများတဲ့ ကုလား ….ဟွန်း အရမ်းဆိုးတယ်…။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ရှက်နွဲ့နွဲ့ကလေး တွေးရင်း ကုလားရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်လိုက်ကာ ဇိမ်ယူရင်း အိပ်ပျော်သွားပါတော့တယ်….။
``ဆရာမား….ဆရာမား…``
``အင်…..ဘာလဲ …..လို့…``
ညကလဲ တစ်ညလုံးနီပါးပဲ နှစ်ပါးသွားခဲ့ကြတာ မနက်ရောက်တော့ မလှုပ်ချင် မရှားချင်..ဖြစ်နေရတဲ့အထဲ သူကတမှောင့်…။
``ဘာလဲ….ဘာလဲ….ဒီမှာ သူ့ကြောင့် ..တညလုံး အိပ်ပျက်ထားရတဲ့ဟာ….ကို…``
``မဟုတ်ဘူး…ဆရာမားရဲ့….ထ..ထ…ဟိုမှာ ကယ်မဲ့သူတွေ လာနေတယ်…``
``အင်…ဟင်..ဟုတ်လို့လား……``
``ကဲပါ…ထစမ်းပါ…``
ချက်ချင်းပဲ ကုလား ပြန်ပြေးထွက်သွားတယ်..။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း အားတင်းပြီး ကပျာကယာနဲ့ပဲ အဝတ်အစားတွေ ကောက်ဝတ်ပြီး အပြင်ထွက်ကာ ကျောက်ဆောင်ပေါ် လှမ်းတက်လိုက်တယ်…။
မှုန်ပျပျကလေး…အဆုံးအစမဲ့ ပင်လယ်ပြင်ထဲမှာ ရေးတေးတေး အမဲစက်ကလေး တရွေ့ရွေ့…..။
``ဟား….ဟုတ်တယ်..။ မော်တော်…မော်တော်..ကယ်မဲ့သူတွေ လာပြီ..ငါတို့ မသေတော့ဘူး….ဟေး….``
ဒေါ်သက်ထားဝင်း ဝမ်းသာအားရ ခုန်ဆွ ခုန်ဆွ ဖြစ်နေတယ်..။ ကုလားကလဲ စွပ်ကျယ် အလံကြီး ဝှေ့ရမ်းလို့…။
``ဟေး…..ဟေး……ငါတို့…ဒီမှာ…``
``ဟေး ငါတို့ ဒီမှာ…ဟေး…..ကျွန်မတို့…….``
မော်တော်ဆီကနေ ခဏကြာတော့မှ အချက်ပြမီးရောင်လေး လက်ခနဲ ပြလာတယ်..။
ချက်ချင်းပဲ ဝေးရာကနေနီး….။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သဲကွဲလာပြီ…။ မော်တော်တစီးလုံး မြင်နေရပြီ..။ ကျောက်ခဲရေပေါ် ..ကံကောင်းလွန်းတဲ့ အဖြစ်မို့ နှစ်ဦးစလုံး ခွန်အားသစ်တွေ တိုးပြီး ပျော်မြူးရွှင်ပျ နေကြတယ်..။
အဲဒါပါပဲ…နောက်ဆုံးတော့ …ပင်လယ်ဖျံ…ဆိုတဲ့ မော်တော်နစ်တဲ့သတင်းကို ကြားပြီး ပင်လယ်ထဲမှာ ရှင်လိုရှင်ငြား လိုက်ကယ်နေတဲ့ လူတွေကို တွေ့ရပြီး ဆရာမ ဒေါ်သက်ထားဝင်းရော၊ ကွမ်းယာသည် ကုလားရော လုံခြုံစိတ်ချစွာနဲ့ ရန်ကုန်ပြန်ခရီးကို ဘေးကင်းရန်ကင်း လျှောက်လှမ်းနိုင်ကြပါပြီ…။
-------------------×------------------------×------------------------×---------
ဒီလိုနဲ့ ဇာတ်သိမ်းလိုက်ရင် ကုလားကို ခိုက်နေတဲ့ ၊ အပျိုမကြီး ဒေါ်သက်ထားဝင်းကို ကြိုက်နေတဲ့ ကိုဖရာရွှတ် တစ်ယောက် ဘဝင်ကျနိုင်မလား….ဗျ…။ ဟီး..ဟီး စတာပါဗျာ….ကိုရွှေကုလား ရဲ့ အလိုကျ ဆိုပြီးတော့တောင် နာမည်ပြောင်းချင်စရာ..။ နောက်ပိုင်း လေးတွေက.....။ ကဲ…ဆွဲပြီဗျာ….။
ရန်ကုန် ပြန်ရောက်ခဲ့ပြီ…။ ရွက်ဆုတ် ကလေးတွေတောင် ဆုတ်ဖြဲပစ်ခဲ့ရတာ အရွက် ခြောက်ဆယ် ပြည့်ခဲ့ပြီ..။ နှစ်လတိတိ…..။
ကုလားတစ်ကောင် ပလက်ဖောင်းပေါ်မှာ ငုတ်တုတ်ထိုင်ရင်း တွေးနေမိတယ်…။ သူ့ရှေ့နားမှ သူနားခိုခဲ့တဲ့ တိုက်အိမ်ကြီး၊ နှစ်ထပ်အိမ်ကြီး ….။ ခုတော့ ပြောင်တလင်းခါလို့…။ ဟင်းလင်းပြင် ဖြစ်နေပြီ…။ တိုက်အိမ်ကြီးအစား ဆောက်လုပ်ရေး ဝင်းကြီး ခတ်ထားသည်..။ တစ်ခါက ဒီနေရာမှာ အိမ်တစ်လုံးရှိခဲ့ဖူးပါတယ် ဆိုတာ ကျိမ်တွယ်ပြောရမလို…။
ကုလား ဦးလေးနဲ့ အိမ်ရှင် အဖိုးကြီးက ရွာတုန်းကထဲက ရပ်ဆွေရပ်မျိုး။ အခုတော့ အဖိုးကြီးကလဲ သူ့ဇာတိမှာပဲ ခေါင်းချတော့မယ်ဆိုပြီး ရွာပြန်သွားခဲ့ပြီ…။
ကယ်ဆယ်ရေးမော်တော် လာတုန်းက ကုလား ရန်ကုန် ပြန်မလိုက်ပဲ သူ့ချက်မြှုပ် ဝါးတော..ရွာကို ပြန်သွားခဲ့တယ်..။ ဦးလေးဈာပန ကိုတော့မမှီ..။ ဒါပေမဲ့ ရွာက ယူစရာရှိတာလေးတွေယူပြီးမှ ရန်ကုန် ပြန်တက်လာခဲ့တယ်…။ ခုဆို နှစ်လတင်းတင်း ပြည့်ခဲ့ပြီ..။ ရန်ကုန်မှာက ရှာရလွယ်သလို အကုန်ကလဲ လွယ်တယ်..။ လူတစ်ကိုယ်စာ ရပ်တည်ဖို့ဆိုတာ တကယ်မလွယ်..။
ပိုဆိုးတာက ကုလားအသိ အိမ်ရှင်အဖိုးကြီးကလဲ ငွေစကလေးနဲနဲ ပိုက်ပြီး တောပြန်ခေါင်းချတာဆိုတော့ ကုလားတစ်ယောက် လိပ် ပက်လက်လှန်ထားသလိုပဲ ယက်ကန်ယက်ကန်….။
ဟူး……ကုလား သက်ပြင်းမောမောများကို မှုတ်ထုတ်လိုက်တယ်…။ ဆရာမ ဒေါ်သက်ထားဝင်းကတော့ လာကယ်ခဲ့တဲ့ မော်တော်နဲ့ပဲ ရန်ကုန် ကိုပြန်လိုက်သွားခဲ့တယ်..။ အိမ်ရှင်အဖိုးကြီးကပြောတာတော့….သူ့အမျိုးသား ဦးထွဋ်ကျော်ဆိုတဲ့ ငတိကြီးနဲ့လဲ အကြီးအကျယ် စကားများရန်ဖြစ်ကြတယ်တဲ့…၊ ရန်ပွဲက တော်တော်ဆူသွားတာဆိုပဲ…။ သူနဲ့များ ဆိုင်နေမလား တွေးရင်းနဲ့ ကုလား စိတ်လှုပ်ရှားလာမိတယ်…။
ထိုင်နေရာကနေ လေးတုန့်လေးကန်ထပြီး ဆောက်လုပ်စ ကန်ထရိုက်ဝင်းကြီးကို နောက်ဆုံးကြည့်ခြင်းနဲ့ ငေးကြည့်လိုက်မိတယ်…။
``ဦးလေး….ဦးလေး…``
``ဟေ….ဘာလဲကွ..ပိုက်ဆံလား….ဆောရီးကွာ ငါလဲ ခွေးဖြစ်နေတယ်…``
``အာ….ဦးလေးကလဲ ရုပ်ကိုသေချာကြည့်ပါဗျ…။ ဒီမှာ ကားပေါ်က ဘဲကြီးတစ်ယောက်က ဒါလေးပေးခိုင်းလိုက်လို့ဗျ..``
``ဘယ်သူလဲကွ…``
``ဟိုမှာ…ဟို..ဟာ မရှိတော့ဘူး``
``အေးပါကွာ…..မရှာနေနဲ့တော့ ….ကျေးဇူးပါပဲကွာ…``
ချာတိတ်လေး ယူလာပေးတဲ့စာကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ စာရယ်လို့လဲ မပါ..။ လိပ်စာကဒ်ကလေးတစ်ခု…။ …….ကွန်ဒို၊အပေါ်ဆုံးအလွှာ ………အကျိုးဆောင်ကုမ်မနီတဲ့..။ ဘာသဘောလဲ…။ ပွဲစားတွေလား…။ ငါကားမောင်းချင်လို့ ကားမောင်းအလုပ်လိုက်ရှာနေတာကို သိသွားလို့ပဲလား..။ အိုကွာ…ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အိုကေတာပဲ..ငါ့မှာ စဘော်တင်နိုင်သားပဲ..။ အိပ်စရာ နေရာကလေးလဲ ရမယ်..တစ်လ နှစ်သောင်းလောက်လဲ ရမယ်ဆိုရင် မောင်းပျော်ပါတယ်…ဟုတွေးရင်း ကျဆင်းနေတဲ့ စိတ်ဓါတ်တွေကို ပြန်တည်ဆောက်မိလို့ စွပ်ကျယ်အစုတ်၊ အရောင်မရှိတော့တဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီကလေးနဲ့ ခပ်နွမ်းနွမ်း ကျောပိုးအိပ်ကလေးကို လွယ်ကာ အလုပ်လက်မဲ့ ကုလားတစ်ကောင်တော့ ခြေဦးတည့်ရာ…ဆီ သို့………။
လူခေါ်ဘဲကို တီးပြီး အတော်ကြာတဲ့အချိန်ထိ အိမ်ရှင်က ထွက်မလာ…။ ခဏရှိမှ ..ကျွိ…ခနဲ တံခါးပွင့်လာတယ်…။
``အို……``
``ဟာ….``
အကြီးအကျယ် အံ့သြနေကြတဲ့ လူသားနှစ်ဦး…..။ စကားပင် မဟနိုင်ကြ…။ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် အခုမှ စမြင်ဖူးတွေ့ဖူးတဲ့ လူတွေအလား မျက်တောင်မခတ်တမ်း စိုက်ကြည့်နေမိကြတယ်…။ အကြာကြီးပဲ….။
ပထမဆုံး သတိဝင်လာတာက ကုလား….ခြေထောက်လေး ရှေ့နဲနဲ တိုးပြီး အခန်းထဲ လှမ်းဝင်လိုက်တယ်…။ အရောင်တောက်တောက် ပေါလစ်တွေက မျက်လုံးပင် ကျိန်းစပ်သွားမတတ်..။ သားနားထည်ဝါလှသော အခန်းအပြင်အဆင်ကို ကုလားစိတ်မဝင်စားမိ….။ သူစိတ်ဝင်စားတာက ..သူ့ရှေ့က အမျိုးသမီး…။
အမျိုးသမီးက အတော်ကို ဖွံ့တယ်..။ အောက်ပိုင်းကလဲ သိပ်တောင့်တယ်..။ အပေါ်ပိုင်းကတော့ ပြစ်မျိုးမှည့်မထင် အလှမျိုးကြီး…။ ခါးသေးလို့ ရင်ချီတဲ့ ရင်ထွားတင်ကားမကြီး….။ ပွဲနေပွဲထိုင် အဝတ်အစား တွေ ဆင်သထားတယ်…။ လက်တစ်ဖက်က ဟန်းဖုံးကို ကိုင်လို့ ကုလားကို စိုက်စိုက်ပါအောင် ကြည့်နေဆဲမှ လက်ထဲက ဖုန်းကို ဆိုဖာပေါ် ပစ်တင်လိုက်တယ်…။ ပြီးတော့ ကုလားပုခုံးကို သွယ်ပြောင်းတဲ့ လက်အစုံနဲ့ သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဖိနမ်းလာတယ်…။
``အရမ်း …ချစ်တဲ့ မောင်ရယ်….``
နှုတ်ခမ်းနှစ်ခု ခွါခွါချင်းမှာ တုန်ရီလှိုက်မောစွာနဲ့ အမျိုးသမီးကြီးက ပြောတယ်..။ ရီဝေ မှေးစင်းနေတဲ့ မျက်ဝန်းညိုကြီးတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်ပြီး နောက်ထပ်တစ်ခါ သိုင်းဖက်ရင်း နမ်းပြန်တယ်..။ ဒီတစ်ခါတော့ အမျိုးသမီးက ကျူးကျော်စစ်ကို ဆင်နွဲလာတယ်..။ နမ်းရုံစုတ်ရုံတင်မကတော့ပဲ သူမလက်တွေက ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဆွဲဖြုတ်လိုက်တယ်..။ ပထမတော့ အထဲမှာ ဟိုပွတ်ဒီပွတ် လုပ်နေသေးတယ်…။
အဲ…ဒါပေမဲ့အပေါ်မှာ ကုလား အနမ်းက ရမက်သည်းလွန်းတာမို့ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ပဲ သွေးတွေဆူလာပြီး အထဲက ငပဲကြီးကို ဘောင်းဘီ အပြင် ကိုင်ထုတ်လိုက်တယ်…။
``တံ……တံခါး...ဆရာမား….``
``ရတယ်… ရှေ့ခန်းမှာ လူမနေဘူး…``
ပြန်လဲဖြေရင်း ကုလားရင်ဘတ်ဆီကနေ အမွှေးတွေကို လျှာဖျားကလေးနဲ့ မထိတထိ တို့လျက် တဖြည်းဖြည်း အောက်ကို လျောဆင်းသွားတယ်..။
``အား………ရှီး…..အ .. ဆရာမား ရယ်…``
ကုလား တုန်တုန်ခိုက်ခိုက် ဖြစ်နေရပါတယ်..။ တစ်ကိုယ်လုံး အောက်ကို ဒူးတုပ်ထိုင်ချလိုက်ပေမဲ့ မျက်တောင်ကော့ကော့ကြီးတွေကို ပင့်တင်ပြီး တရှိုက်မက်မက်နဲ့ ကုလားမျက်နှာကို မော့ကြည့်တယ်…။
ပန်းဆီရောင် လျှာနုကလေးကို ထုတ်လိုက်ပြီး ချက်အောက်က အမွှေးတွေကို တို့ထိဆော့ကစားနေရင်း အဲဒီကနေ ဆီးခုံ၊ ပြီးတော့ ငပဲကြီး အနားမှာ ရစ်ဝဲရစ်ဝဲ လုပ်နေရာက နေ ဆတ်ခနဲ ဆို…….။
ဒေါ်သက်ထားဝင်း အရှက်တရားတွေ၊ မာနဂုဏ်တွေကို ကုလားဆီမှာ ရမက်နဲ့ လဲပစ်လိုက်ပါပြီ…..။ ကုလားရဲ့ လီးကြီး ကို အသာဆွဲပြီး သူမရဲ့ လျှာ ပန်းရောင်လေးဖြင့် ဒစ်ကို ကွေ့ဝိုက်ပြီး ယက်နေပါတယ်…။
``အိုး….ဆရာမား……အာလာ……အား ..အစြ အမား….အာအအ…``
ကုလားခမျာ ငါးရှဉ့် ပြာသုတ်လိုက်သလို ဖျတ်ဖျတ်လူးနေရှာပါတယ်…။ ဘဝမှာ တစ်ခါမှ မခံစားခဲ့ရဖူးတဲ့ အရသာကိုး …..။ အထက်တန်းစား မိန်းမတစ်ယောက်ကသူ့လီးကိုစုပ်ယူနေတာတွေ့ရတော့ အံ့သြသလို သွေးလဲ ကြီးသွားမိပါတယ်…။ အမျိုးသမီး ကတော့ ဘာမှ ဂရုမထားသလိုပဲ တဖြည်းဖြည်း ကြီးလာတဲ့ လချောင်းကြိးကို မက်မက်စက်စက် စိုက်ကြည့်နေရင်း ဆုပ်ဆွဲပြီး ပါးစပ်ထဲ သွင်းနေတယ်…။ လီးကြီးကထွားလွန်းတော့ ဆရာမ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးနဲ့ပါးစပ်က ဝလုံးသဏ္ဍာန်သေးလွန်းနေလို့ အတော်ကို ခက်ခက်ခဲခဲ သွင်းယူရပါတယ်…။ လည်ချောင်းမှာ လာထောက်နေတာတောင် အပြင်မှာ လက်တစ်ဆုပ်စာ ကျန်နေသေးတယ် လေ….။
``အား……အိုး..ဆ..ဆရာမား…………အား…..``
အပျိုမကြီး က စိတ်ထင်တိုင်းကျဲနေတော့ ကုလား မခံမရပ်နိုင်လောက်အောင် ကောင်းလာတယ်..။
``အား….အု….အ..ဆရာမား..ရှီး.အိုး ဖယ်…ဖယ်..ဖယ်တော့….``
မဖယ်ပေးပါ…။ အမျိုးသမီးက မဖယ်ရှားတဲ့ အပြင် ကုလားခါးကိုပါ လက်အစုံနဲ့ အတင်းဆွဲဖက်ထားပြီး စုတ်ပေးတာ … နောက်ဆုံး ကုလား စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ပဲ အမျိုးသမီး ပါးစပ်နဲ့ အပြည့် သုတ်ရေတွေ ပန်းထုတ်ချလိုက်တယ်…။
``အား…အင် ဟင်း…ကောင်းလိုက်တာ………ဆရာမား..ရယ်…``
ကုလားခမျာ မောဟိုက်သံကြီးနဲ့ ရောက်တတ်ရာရာတွေ ရေရွတ်နေဆဲမှာ ဒေါ်သက်ထားဝင်းက ..``ဂလု`` ခနဲ မြည်အောင်ပင် မြိုချလိုက်တယ်…။
အခန်းတံခါးကို အခုမှပဲ ပိတ်ဖို့ သတိရကြတယ်….။
ကုလားကတော့ လီးကြီးတန်းလန်းနဲက အမောဖြေရင်း ဆရာမအလှကို ကသိုဏ်းရှုနေတယ်…။
``မင်္ဂလာဆောင်ရှိလို့ …..သွားမလို့..``
``အရေးကြီးလို့လား…``
တစ်ခွန်းတည်းပြောတဲ့စကား..။ ထိရောက်လွန်းတယ်..။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးတွေက မစူတစူ….မပြုံးတပြုံး….။
``ဦးထွဋ်ကျော်နဲ့က ဘယ်လိုဖြစ်ကြတာလဲ…``
``မေးမနေစမ်းပါနဲ့…..ယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့ ကျွန်းတစ်ကျွန်းမှာ သုံးရက်လောက် အတူတူနေခဲ့တဲ့ မိန်းမကို ယုံရပါ့မလား..တဲ့….``
`` ဒါပေမဲ့ …မြတ်ပါတယ်…အောက်မှာ ရပ်ထားတဲ့ မတ်တူးကားလေး တွေ့လား..။ အဲဒါနဲ့ ငွေသား သိန်းနှစ်ရာ လေ…နစ်နာကြေးတော့ ရလိုက်တယ်…``
`` များလှချည်လား….``
`` များရမှာပေါ့…သူမပေးလို့..သက်ထားဖွလိုက်ရင် သူစောက်ရှက်ကွဲမှာလေ…ဥပဒေနဲ့လဲ ရင်ဆိုင်ရဦးမယ်လေ…``
`` ကျုပ်…ကျုပ်စိတ်မကောင်းပါဘူး…..ဆရာမား ရယ်….``
``ဘာ….ကျုပ်လဲ……ဟွန်း…..``
ဒေါ်သက်ထားဝင်း ငြူစူစူကလေး မျက်စောင်းထိုးရင်းနဲ့ လှမ်းဟောက်တယ်..။ ပြီးတော့ ….ဟာ….ဒေါ်သက်ထားဝင်း အရှက် ကင်းမဲ့သွားပြီ ထင့်…..။ ဝင့်ဝင့်ထည်ထည် ဝတ်ထားခဲ့တဲ့ ပါတိတ်ဝမ်းဆက်ကလေးကို ခွါချွတ်ချလိုက်တယ်..။ နောက်တလွှာ….. ထမိန်ကိုလဲ ကွင်းလုံး ချွတ်ချလိုက်တယ်…။ ပြီးမှ ယဉ်ယဉ်လေး ထုံးဖွဲ့ထားတဲ့ ဆံထုံးကြီးကိုပါ ဖွာချလိုက်တယ်..။တင်ပါးအထိ ရှည်လျားတဲ့ ဆံနွယ်စင်းစင်းတွေ…တခါခါနဲ့ မိန်းမလှကြီး….။
``သက်ထား ကိုယ်လုံးက သိန်းငါးရာ မတန်ဘူးလား…ဟင်..``
ကုလား ငေးကန်းကန်းနဲ့ ပါးစပ်မဟနိုင်..။ နှုတ်က အားစေးမိထားသလို အ..နေရှာတယ်..။ သွေးတွေကတော့ ဆူဝေနေပြီး လီးကလဲ ဖြောင်းခနဲ ဖြောင်းခနဲ ဆရာမ သွေးကို သောက်ချင်လာမိတယ်…။
``ကြောက်တောင် ကြောက်လာပြီ…..ဆရာမား …ရဲ့..``
``ဟွန်း….ဒါက ဘာကြောက်တာလဲ….``
``တော်ကြာ…ရဲတွေ ဘာတွေ…``
``အို…..မောင့်ကိုတော့ သက်ထား ကြည်ဖြူပါတယ်…``
``ဘာ ..ကြည်ဖြူတာလဲ…``
``အိုကွာ……သိရဲ့သားနဲ့…သွား.``
``တကယ်..မသိလို့ပါ…ဆရာမားရဲ့..``
``ဒါဖြင့်…ဒီနားလာ…ပြောပြမယ်…..``
ဆရာမ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ကုလားနားရွက်ကလေးနားကပ်ပြီး ရှက်ရွံ့ရင်ဖိုစွာ အသံတုန်တုန်ကလေးနဲ့ ပြောတယ်…။
``မောင့်ကို……မောင့်ကိုလေ….သက်….သက်ထား ကြည်ကြည်ဖြူဖြူ အလိုးခံမှာပါ….ရှင်ရဲ့…``
ကဲ….ဘယ်နှယ့် နေသလဲ…..ကိုရွှေကုလား…….။
အကယ်ရွေ့သာ ……သင်သည် ယောက်ျားတစ်ယောက် ဖြစ်ခဲ့ပြီး သွေးသားဆူဖြိုးလှသော လုံးကြီးပေါက်လှ အပျိုတင်းပြည့် မိန်းမ လှလှ တစ်ဦးနဲ့ အခန်းတစ်ခုထဲတွင် နှစ်ဦးတည်း ချစ်တင်းနှောခွင့် ရမည်ဆိုပါက…….
သင် မည် ကဲ့ သို့ ရင် ဆိုင် မည် နည် း …..။
